Voor de dertiendede keer had de organisatie van MiniRok weer een weekend geboekt op de terreinen van voetbalclub Brevendia in Stramproy en voor de tweede maal werd het een tweedaags festival. Vanwege twijfelachtige weersomstandigheden werd het concept van een 2 podia (main stage buiten en een kleiner podium in een tent) terug naar één gebracht in een grotere tent.
De eerste dag was een avond programma met 3 tribute bands. Stepping Stone mocht de spits afbijten voor een handje vol mensen. Het trio speelt een tribute aan Jimi Hendrix in de stijl zoals de grootmeester het 50 jaar geleden ook deed. Dreunende bass en stevige drums ondersteunen het virtuoze gitaarwerk dat menigeen bekend is.
Het eerste wat het publiek opviel was dat de gitarist rechtshandig is, maar dat neemt niet weg van zijn geweldig gitaarspel. Hij uitte zich rustig en kalm en liet de muziek zijn werk doen, terwijl de drummer zijn drumstel goed liet voelen en de bassist wijdbeens op de snaren dreunde. Met de bekende nummers als ‘Purple Haze’, ‘Foxy Lady’ en ‘Voodoo Child’. Als ook het heerlijke slowblues nummer ‘Red House’, waarin een scherpe gitaarsolo in verwerkt
zit. De zanger vroeg nog of het publiek het leuk vond, maar aangezien bijna iedereen buiten in de zon stond, kreeg hij geen response. Hij antwoordde daarop: “Ik wel, lekker gitaar spelen.”
De tweede act was voor lokale band Simple Creed. Het publiek bestond meer uit kennissen en familie en was daarom ook vrij enthousiast, ook dat de muziek van ‘Live’ vrij bekend is. Muzikaal een goede band die met veel plezier spelen.
Als afsluiter kreeg het publiek de muziek van Metallica voorgeschoteld door de band Present Danger. Ze speelden nummers tot en met het ‘Black Album’ en dat met grote overtuiging en een uitgesproken energie. ‘Master of Puppets’, ‘Nothing Else Matters’ en ‘From Who the Bell Tolls’ passeerden de revue en werden door het publiek luidkeels meegezongen. Als klap op de vuurpijl was er een tien minuten lange versie van ‘Seek and Destroy’, een dijk van een versie waarvan zelfs de heren Hetfield en Ulrich (zanger/gitarist en drummer van Metallica) onder de indruk van zullen zijn. Menig Metallica fan in de tent had met momenten kippenvel. Een perfecte afsluiter van dag één.
De tweede dag waren er zeven bands geprogrammeerd en er was ook randanimatie voor kinderen om er een gezellige familie dag ervan te maken. De organisatoren hadden het slim aangepakt door ‘FANT’ als opener te plaatsen. Deze lokale coverband had hun hoogdagen in de jaren ’80, ze speelde dus ook voornamelijk nummers van The Police, Golden Earring en ZZ Top. Tijdens ‘Talking about Love’ van The Cult sprong een snaar van de gitarist en moest het nummer verder spelen met vijf snaren, iets wat hij zonder problemen deed. En met zo’n gemak dat ze aansluitend Black Sabbath’s ‘Paranoid’ speelden. Het was een pure nostalgische beleving voor iedereen en het publiek was al in goede
aantallen present.
De groep Ruv had op het laatste moment afgezegd en gelukkig kon men een vervanger vinden: Coolboxer. Dit viertal speelde poppy rock, met invloeden uit de tijd van Pavement in begin jaren 90. Spijtig genoeg werd het publiek niet warm van, men bleef liever buiten gezellig in de zon staan. Voor de paar mensen die er wel naar keken, kon men genieten van lekkere dansbare nummers.
De soundcheck van The Muff beloofde als veel, ze deden nl. Een samenzang van ‘Yes’-es ‘I’ve Seen All Good People’. De groep bestond uit de basis drums en bass, samen met gitaar en keyboard/hammond orgel. Het publiek hoorde al vrij snel de invloeden van Yes, vooral de zanger klonk als Jon Anderson. Muzikaal kon men genieten van een mix van
progrock uit begin jaren zeventig en toch was het allemaal zeer vernieuwend. Ook tijdens dit optreden was er een technisch mankement: er sprong weer een snaar van de gitarist. Het nummer werd afgespeeld, waarna hij rustig zijn snaar verving. Ondertussen entertainde de band het publiek met ‘Green Onions’ van Booker T & the MG’s. Het gehele optreden was energie en plezier, gitarist en bassist gingen nog even gezellig op de rand van het podium zitten en vervolgens nog voor het podium op de vloer verder spelen. Het publiek werd nog aangenaam verrast met het afsluitend nummer, waar de zanger de strofe’s rapte op een de manier van Zack de la Rocha van Rage Against the Machine.
En de dag werd alleen maar beter met opkomend talent uit België: PEUK. Dit trio wordt wel eens het best omschreven als een zooitje ongeregeld, in positieve zin. Ze spelen wat ze zelf benoemen als Sludge rock, denk aan een band als Sonic Youth. Het publiek werd direct overladen met een wall of sound, dreunende bass, strakke harde drums en scheurende gitaar. De zangeres had halflang krullend haar dat over haar gezicht viel en men zag één oog emotieloos af en toe opkijken. Ze klonk donker en onheilspellend en het publiek werd af en toe flink geraakt door haar uithalen die door merg en been gingen. En wederom werd men bediend door een technische storing. Er werd gefriemeld aan pluggen en geslagen op stekkers, van gitaar verwisseld en toen ontdekte men dat het aan de gitaarkabel lag. Waarna men kon vervolgen met een strakke set die constant het publiek bleef boeien.
Gelukkig had Daily Thompson geen last van technische euvels. Deze Fuzz rock band uit Dortmund was wederom een trio met drums, Fender bass en Gibson gitaar. Een combinatie die het publiek wel smaakte. Voeg daar het energieke van de muzikanten aan toe en het was een genot om te horen en te zien. ‘Stone Rose’ was bijvoorbeeld een nummer waar gitaar en bass hypnotiserende ritmes speelden, een soort mantra van riffs. En zo kon men genieten van een afwisselende set, soms psychedelisch en soms weer flink rockende uithalen. Een leuk detail was de bassiste: gekleed met korte broek, sneakers en witte Pepsi sportsokken. Ze eindigden de set met een rockend nummer waar ze zich helemaal lieten gaan. Men zag de bassiste liggend op haar rug spelen en de gitarist op zijn knieën, aan zijn effectenpedaal meer echo toevoegde en zo door de speakers laten klinken toen ze het podium verlieten.
De voorlaatste band kwam uit Brussel en bracht een hoogstaande set van Garage en Bluesrock, met de neiging naar hard rock. Men zag zangeres/oprichtster Marcella Di Troia gekleed in het zwart en indianen details betreffend rond de nek en de schmink. Het deed menigeen denken aan Mariska Veres van Shocking Blue. De details kwamen ook terug in haar zang en de muziek, sjamaanse ritmes vermengd met hard rock riffs. Het publiek zag een energieke band, dat in hun geheel een krachtige uitstraling had. De basgitarist was uitbundig, de gitarist met een zwaar gekrulde haardos liet zijn gitaar scheuren en janken, terwijl Marcella Di Troia vastberaden, doordringend een dijk van een stem laat horen.
Als afsluiting ging men terug waar men begonnen was: een publieks trekker en tribute band. AC/DC UK had de laatste jaren al hun bekendheid verworven en wordt genoemd als een van beste AC/DC tribute bands. En aangezien de historie van AC/DC bestaat uit 2 zangers had deze tribute band hetzelfde gedaan. Middelpunt van de groep is natuurlijk ‘Angus Young’, energiek over de gehel breedte van het podium gitaarspelend in zijn high school pakje. Geopend werd er met ‘Thunderstruck’ gezongen door de Brain Johnson vertolker uit Engeland, waar het publiek niet erg gecharmeerd door was. Zijn stem was wel correct, maar hij had geen uitstraling; dat wel heel belangrijk is voor het geheel, aangezien de rest van de groep één brok bruisende energie is. Gelukkig waren er twee zangers, zoals eerder
genoemd. De echte klassiekers als ‘Dirty Deeds…’ en ‘TNT’ werden luidkeels meegezongen. Ook kon het publiek genieten van ‘Angus’ zijn striptease, waar hij zich ontdoet van zijn schoolpakje tot op de onderbroek; voor deze gelegenheid in de Nederlandse driekleur. De tent werd pas echt afgebroken toen men ‘Whole Lotta Rosie’ door de speakers hoorden, gevolgd door ‘Let There Be Rock’. De set werd afgesloten met ‘For Those About To Rock’ en de voor AC/DC fans bekende kanon salvo’s.
Een gepaste afsluiter voor een tweedaagse happening in het grensdorp Stramproy. Het publiek werd bediend met bekende klassiekers en verrast door nieuwe opkomende talenten. Men kijkt al uit naar de 14de editie volgend jaar.
