Op een echte ‘Maart roert zijn staartse’ regenachtige zaterdagavond hadden genoeg Limburgse liefhebbers van onversneden rockmuziek hun weg weten te vinden naar Poppodium Volt in Sittard waar de nestors van de Nederlandse rock die avond hun opwachting zouden maken.
Wild Romance bestaat al sinds 1976. Nu, meer dan 4 decennia later, touren ze met een machtig mooi nieuw album, en een ‘nieuwe’ charismatische frontman in de persoon van Edgar Koelemeijer langs de internationale podia. Tijd om eens te gaan kijken of de mannen die ons vroeger in vervoering brachten in clubs en kelders, waar het zweet van de muren droop en nooduitgangen als bij afspraak altijd gebarricadeerd waren met volle vaten bier, nog steeds kunnen rocken.
Bij manager Koos ‘Coach’, van Dijk was daar bij aanvang van de avond al geen twijfel over, toen hij de band in foutloos Engels aankondigde met de slogan “Now is now, and then is then, please welcome the Wild Romance”.
De band trapte af met ‘Lady Killer’, een wat onbekendere track uit de tijd van Herman Brood, maar die toch echt een cover is van Flash and the Pan uit 1978. Een mooie opener, want de boomlange zanger Edgar Koelemeijer kon meteen goed aan de bak. Zijn energieke en overtuigende podiumpresence liet er geen twijfel over dat Wild Romance in hem een prima frontman heeft binnengehaald. Het nummer showcaset ook meteen de voor de sound van de band zo typerende unisono gitaarlicks van oudgedienden Lademacher en Hollestelle op gitaar. Instant herkenning en kippenvel waren het resultaat.
Dany Lademacher is sowieso een belevenis om aan het werk te zien. De man oogt inmiddels wat frêler dan jaren geleden, en de show vroeg zichtbaar veel van hem, maar hier stond een man die op zijn 23 paar chromosomen meer rock ’n’ roll DNA in zich meedraagt dan goed zou zijn voor een gemiddeld mens. Lademacher is echter geen gemiddeld mens. Hij joeg de Vox AC 30-versterker nog regelmatig tot diep in het rood, zijn licks klonken nog steeds even rauw en soepel als jaren her en we mochten hem in Sittard zelfs even zien shredden. De man is een levende legende.
Toen even later ‘Skid Row’ van het monumentale album ‘Shpritsz’ werd ingezet zagen we de band in topvorm. Koelemeijer overtuigde volledig als frontman en Hollestelle geselde zijn Gretsch alsof hij hem wat aangedaan heeft, en straf verdient. Beide gitaristen namen verdienstelijk de koortjes op zich, maar in een track als ‘Skid Row’ werden dan toch de legendarische Bombita’s op backing vocals gemist.
Bassist Gee Carlsberg stond op zijn verhoging heerlijk steady te bassen. Jammer genoeg niet meer in het leer en met een Freddy Mercury-pet op het podium zoals vroeger in de tachtiger jaren, maar de ritme-tandem was strak genoeg om de drie heren vooraan op het podium te laten shinen.
Otto Cooymans achter de toetsen is al sinds jaar en dag een factor van belang in de Nederlandse rockscene en speelde ook al eerder bij de Wild Romance, toen Herman nog leefde. Maar Otto speelde ook bij the Scene, Vitesse, Time Bandits, Powerplay, just to name a few. Otto speelde vanavond de typerende rock’n’ roll , honky tonk pianopartijen met een levendigheid die heerlijk door het gitaargeweld heen komt als het moet.
Drummer Jan ’t Hoen speelde adequaat, maar mepte niet echt door. Wellicht dat de garantie op zijn drumkit net verlopen was? Dat zag er wat braaf uit, en stak in die zin wat af tegen wat er allemaal vooraan op het podium gebeurde.
In hoog tempo bleef de Wild Romance rock-classics op het steeds enthousiaster worden publiek afvuren. Toen dan, als laatste nummer voor de pauze, ‘Never Be Clever’ werd gespeeld viel alles helemaal op zijn plaats. Zaal volledig om. Edgar helemaal waar hij moest zijn, de gitaren gierden, en de piano rammend in de achtergrond, en de backings die op zijn plaats vielen. Mooi en de avond kon niet meer stuk.
Opvallend hoe tijdloos de nummers van Wild Romance blijken te zijn en hoe goed ze mengen met het nieuwe materiaal. De setlist was mooi uitgewogen, en er waren mooie keuzes gemaakt uit het oude materiaal. De avond vulde zich verder met een aaneenschakeling van hoogtepunten, die de temperatuur verder deed oplopen. Buiten mocht het regenen, hierbinnen vierden de Wild Romance, samen met het publiek een feestje.
‘Doin it’, ‘Doreen’, ‘Still Believe’ ze kwamen allemaal voorbij. Qua intensiteit en feel kwam het hoogtepunt van de avond met een heel fijne uitvoering van een van meest onderschatte Wild Romance hits ‘Sleeping Bird’ .
Wild Romance overtuigde op alle fronten. Ze voldeden uiteraard aan de wens van het publiek en speelden ook nog ‘Love you like I love myself’ waarin Dany Lademacher nog eens uithaalde en de set werd afgesloten met de classic ‘Saturday Night’ die gebracht werd alsof het nummer gisteren was opgenomen. Hulde ook aan zanger Edgar die deze avond met ziel en zaligheid, en zoals het hoort met liters transpiratie, tot een goed einde bracht.
Het publiek bleef om encores vragen , maar na ‘ Refugee’ van Tom Petty en ‘Spirit in the Sky’ van Norman Greenbaum was de koek toch echt op. Een prachtige avond met eerlijke en recht door het hart rock door de vaandeldragers, Wild Romance.
Foto’s (c) Perry Hermans / Maxazine
