Afgelopen vrijdagavond 1 februari speelde Mother’s Finest in Metropool in Enschede. Ongeveer 400 bezoekers waren naar Enschede gekomen om te genieten van een avond funkrock. De muziek van Mother’s Finest kun je omschrijven als een mix van funkrock met pop- en soulinvloeden. Daarnaast hoor je een combinatie van gospel, hip hop en metal. Ze hebben een totaal eigen stijl ontwikkeld waarmee ze in Amerika nooit echt succes hebben gekregen. Ze pionierden door funk met rock te combineren. In Amerika werd dat in bepaalde delen niet gewaardeerd. Rock was het domein van blanke muzikanten, niet van zwarte. Daarnaast waren ze de eerste multiraciale band met zowel zwarte en blanke muzikanten. Ook dat viel in Amerika niet overal in goede aarde. In Amerika werd over hun muziek gezegd: “Too damn funky to be white, and they rock too hard to be black.”
The Tightropes
Op het kaartje stond dat de zaal om half negen open ging. Bij aankomst bleek dat de zaal al eerder open was gegaan en dat er zelfs een voorprogramma bleek te zijn. Dit was het Groningse powertrio The Tightropes en ze maken heerlijke Fat Funk Blues Rock ’n Roll, zoals ze het zelf benoemen. Van jazz tot vette rock en van klassiek tot punk, uit alle genres halen de muzikanten wel iets. Ze zijn vanaf 2012 bezig en na twee uitgebrachte EP’s hebben ze op 1 februari hun debuutplaat uitgebracht, genaamd ‘On Fire’. Of ze nu voor een klein publiek optreden of voor een uitverkochte zaal, ze zetten altijd een show neer. Je zag het enthousiasme waar ze mee speelden. Wat een gemis dat het niet goed op het kaartje was aangegeven, waardoor het overgrote deel van het publiek deze opwarmer gemist heeft.
Mother’s Finest
Tijdens het ombouwen van het podium hield een DJ de zaal in juiste sferen. Langzaam druppelde de zaal voller en voller en je voelde dat het publiek er zin in had. Om half tien doofden de zaallichten en werd de band met een zaklampje naar hun plek begeleid. Vanaf het eerste akkoord spatte de energie van het podium. Mother’s Finest opende de show met drie nummers die naadloos in elkaar overliepen voordat het publiek de ruimte kreeg om te applaudisseren. Rustige en stevige nummers wisselen elkaar op een mooie manier af.
Het publiek ging los wanneer ‘Mickey’s Monkey’ werd ingezet. De band vertelde dat ze een nummer hadden gemaakt over ongewenste intimiteiten, lang voor het hele “#me To” gebeuren. Hierop volgde het nummer ‘Power’, dat met enorm veel kracht en passie werd gezongen. De beginregels van ‘Baby Love’ werden op een prachtige rustige manier gezongen, waar het publiek ademloos naar luisterde. Natuurlijk werd het nummer ook nog volop gespeeld waarbij het publiek zich goed kan laten horen.
Tijdens het gehele optreden dook gitarist Gary ‘Moses Mo’ Moore vol overgave zijn solo’s in en gaf een megashow weg. Hij speelde met zijn tanden, met één hand en dolde met het publiek. Bassist Jerry ‘Wyzard’ Seay en de andere gitarist John Hayes deden niet onder. Funky basloopjes en fantastisch gitaarspel. De interactie tussen de bandleden was heerlijk om naar te kijken. Je zag dat ze onderling veel lol hadden en net zo hard genoten van het optreden als het publiek deed. Het zangersechtpaar Joyce ‘Baby Jean’ Kennedy en Glenn ‘Doc’ Murdock zijn rond de 70 jaar maar hebben meer dan genoeg energie om een spetterende show neer te zetten. Hun zoon Dion Derek Murdock maakte het geheel af door zijn geweldige drumwerk. Er waren twee jongere achtergrondzangeressen toegevoegd aan de band, die een mooie ondersteuning boden bij de zang en de hogere noten. Een mooie mix van jong en oud op het podium. Bij de toegift volgde een mededeling aan het adres van Donald Trump, om de muur af te breken en om te vertrekken, waarop het nummer ‘Breaking down the wall’ volgde. Na de show nam de band uitgebreid de tijd om het publiek te bedanken en handen te schudden. Het was het een uitstekend en energiek optreden waar men met een goed gevoel aan terug kan denken.
