Black Stone Cherry is terug in Tilburg. In 2014 speelde de uit Edmonton Kentucky afkomstige Southern Rockband een uitverkocht 013 al volledig plat. Nu komt Black Stone Cherry dat kunstje nog eens dunnetjes overdoen in het kader van haar ‘Family Tree’ tour. Black Stone Cherry neemt het Canadese Monster Truck op sleeptouw tijdens haar Europese tour. De veel grotere main stage van 2018 was dan wel niet volledig uitverkocht, maar wel gezellig gevuld met een grote schare rockers van allerlei pluimage.
Monster Truck
Monster Truck is afkomstig uit Hamilton Ontario in Canada. De band is actief sinds 2009 en de bandleden vonden elkaar in hun liefde voor de no-nonsense hardrock uit hun jeugd. In de muziek van Monster Truck hoor je invloeden terug van seventies hardrock, grunge en stoner. Monster Truck is altijd een ambachtelijke hardrockband gebleven die haar fans won tijdens haar talloze liveshows, festival optredens en supportshows van onder meer Deep Purple, Nickelback en dan nu Black Stone Cherry.
Monster Truck gaf in 013 gelijk haar visitekaartje af met 2 nummers die haar identiteit niet duidelijker kunnen omschrijven: Het stevig groovende ‘Don’t Tell Me How To Live’ en het opwindende titelnummer van het nieuwe album ‘True Rockers’. De opwindende rock ’n roll van Monster Truck heeft de power en de overtuigingskracht om arena’s te bereiken. De rauwe riffs van ‘Thundertruck’ waren hier het beste voorbeeld van. Massaal gingen de vuisten in de lucht tijdens het refrein. Wanneer Monster Truck het gaspedaal wat gedoseerder intrapte werd het echt mooi. ‘Undone’ begon klein met melodieuze gitaar en hammond. Langzaam bouwde ‘Undone’ op richting een verscheurende gitaarsolo van Jeremy en de intense vocalen van Jon. Het intens groovende ‘Sweet Mountain River’ sloot een sterke rockshow af waarmee Monster Truck zeker nieuwe fans aan zich heeft gebonden.
Black Stone Cherry
Zanger Chris en drummer John Fred speelden op de highschool al samen muziek. In 2001 richtten ze samen met gitarist Ben en bassist John Black Stone Cherry op. Naar eigen zeggen omdat er in Edmonton Kentucky verder niks te doen was en door de rijke muzikale historie van hun familie en omgeving. Vanaf het prille begin was de muziek van Black Stone Cherry geworteld in de Southern Rock in de traditie van Lynyrd Skynyrd met een stevige injectie van metal van bands als Alice in Chains. Voeg daar nog een forse dosis blues aan toe en je hebt een uniek mengsel waardoor Black Stone Cherry een opvallende verschijning is binnen de Southern Rock scene.
Onder de tonen van Aerosmith’s ‘Sweet Emotion’ betraden Chris, John Fred, John en Ben het podium van 013. Met opener ‘Burnin’ werd gelijk de toon gezet: Moddervette riffs, dikke grooves en meebrulbare refreinen als “You got me burnin’, Burnin’ baby just for you!”. 013 schreeuwde het hartstochtelijk mee met de vuisten in de lucht. Bij ‘Me and Mary Jane’ ging er zelfs een meisje met een spandoek “Me and Black Stone Cherry got a thing goin’ on” op de schouders. De groove en de loodzware riffs bleken onweerstaanbaar zodat 013 veranderde in een golvende massa. Black Stone Cherry doet niks vernieuwends en haar teksten zijn zeker geen hoogstaande poëzie maar de band wist als geen ander een show neer te zetten. Zanger-gitarist excelleerde met zijn soulvolle stem en geïnspireerde gitaarspel terwijl gitarist Ben en bassist John als uitgelaten puppies over het podium sprongen en de aandacht van het publiek trokken. Drummer John Fred teisterde zijn drumkit met een energie die aan Animal van de Muppets deed denken. De muziek van Black Stone Cherry is groots genoeg om stadions te vullen.
Maar de band speelde op het podium van 013 nog steeds met een energie en overtuiging om iedere fan in de zaal individueel te overtuigen alsof ze nog in een Kentucky Juke Joint speelden voor 2 man en een paardenkop. Ook als het tempo wat naar beneden gaat overtuigde Black Stone Cherry. Zo was het ingetogen ‘In My Blood’ een van de hoogtepunten met een hoofdrol voor de soulvolle stem van zanger Chris. Black Stone Cherry heeft met 6 albums keuze genoeg om een show te vullen maar de band citeerde ruimhartig uit de historie van de popmuziek. Zo evolueerde uit het rockende ‘Hollywood in Kentucky’ opeens Bob Marley’s ‘Three Little BIrds’ compleet met conga’s. Later ontwaarde de oplettende luisteraar ‘Fly Like an Eagle’ halverwege ‘In Our Dreams’. De Willy Dixon cover ‘I’m Your Hootchie Cootchie Man’ werd met zijn rauwe en doorleefde blues en de mondharmonica van drummer John Fred zelfs een van de hoogtepunten van de show. Het slepende southern rock epos ‘Family Tree’ sloot een opwindende rock ’n roll show af.
Black Stone Cherry toonde zich een geolied rockmonster dat een grote dosis energie en passie inzette om het publiek in 013 een geweldige avond te bezorgen. Het dankwoord van frontman Chris sprak boekdelen: “Thank you for the great honour to allow us to bring you positivity through our rock ‘n roll music”. Woorden die uit iemand anders’ mond wellicht pathetisch en als verplicht nummer hadden geklonken maar die in dit geval recht uit zijn hart kwamen.
Foto’s (c) Buro55
