Kun je ‘MassEducation‘ los zien van ‘MASSEDUCTION‘? ‘MASSEDUCTION’ was een plaat met veel elektronische geluiden. Synthesizers en elektronische drums speelden een muzikale hoofdrol. Op haar nieuwe plaat ‘MassEducation’ doet Annie Clark, beter bekend als st. Vincent, al die instrumenten de deur uit. Elektronische geluiden zijn Clark niet vreemd. Op haar debuutplaat uit 2007 zitten die ook al verstopt in de ogenschijnlijk conventionele bandliedjes. En ook haar samenwerking met voormalig Talking Heads opperhoofd David Byrne is een combinatie van akoestische en elektronische muziek. Op haar titelloze album uit 2015 en ‘MASSEDUCTION’ van twee jaar later voeren de synths de boventoon.
Op ‘MassEducation’, een verschil van één letter, laat ze de elektronische toetsinstrumenten voor wat ze zijn. Alleen de 88 toetsen van de piano begeleiden haar stem. Hierdoor krijgen de nummers een andere benadering. Iets wat niet onlogisch is. Zo wordt het nummer ‘Sugarboy’ een compositie waarvan het begin doet denken aan Björk. En aan het einde roept de zang gedachten aan Patti Smith op. En wordt ‘Smoking Section’ een soort opsomming van Tom Waits-achtige observaties. Waarbij de piano ook wordt ingezet als percussie-instrument.
Ook op deze plaat schuwt Clark experiment niet. Zo zijn de pianosnaren in ‘Savior’ op zo’n manier gedempt dat het klinkt alsof ze door een aantal violen wordt begeleid die hun snaren plukken. In het tweede deel laat Thomas Bartlett horen wat hij in z’n mars heeft. Op alle nummers voegt hij zich feilloos naar de arrangementen voor de nummers. En ook ‘Fear the Future’ klinkt prachtig wanhopig onder het pianogeweld.
Voor deze plaat is de volgorde van de nummers aangepast. Opvallend is dat ‘Los Ageless’ en ‘New York’ na elkaar komen. Het lijkt of de nummers gemaakt zijn om na elkaar gezongen te worden. In het eerste nummer zingt ze een liefdesliedje voor ‘you’ te schrijven, maar dat zal uiteindelijk toch een klaagzang worden. En in ‘New York’ is de stad niet hetzelfde ‘without you’. Door de pianobegeleiding krijgt zelfs het vaak terugkerende motherfucker iets moois.
Het lijkt of de observaties die Clark in de nummers maakt een stuk persoonlijker worden als ze niet achter een muur van geluid worden gebracht. Het nummer ‘Happy Birthday, Johnny’ heeft in deze vorm alles in zich om een van de mooiste voorbeelden te worden van een eenzame december. Het is wat makkelijk om de nummers muzikaal te vergelijken. Een totaal andere instrumentatie vraagt natuurlijk om een andere aanpak. Het is ook zeker gedurfd. Want in verstilde versies kom je er pas achter hoe sterk je liedjes echt zijn. En dat is iets waar St. Vincent zich niet druk over hoeft te maken. (8,5/10) (Loma Vista / Universal Music)
