Na een tour door Scandinavië deed de Britse rockband Smokie zaterdagavond zijn entree in Duitsland. Voor een uitverkochte zaal in Krefeld, tussen Venlo en Duisburg. Een zaal vol enthousiaste fans en Smokie beet voor de diehards het spits af met ‘I meet you at midnight’. De authentieke Smokie-sound is een feit. Met klassiekers als ‘Wild Wild Angels’ en ‘If you think you know how to love me’ werd de gevoelige snaar geraakt met driestemmige zang, de akoestische gitaar en de solo’s op elektrisch gitaar. Mike Craft’s onvervalste rauwe stemgeluid zorgde voor een ongekend ‘I don’t want to talk about it’.
Het vooral Duitse publiek zong en deinde massaal mee met de muziek van de band, die al bestaat sinds halverwege de jaren ’60. Toen Steve Pinnal zijn drumstel voor wat het is verliet en de voorzijde van het podium betrad om tussen zijn gitaarmakkers een nummer van percussie te voorzien, klapte de hele zaal uitbundig mee. Mick McConnel ruilde vervolgens zijn gitaar voor een mandoline bij ‘Changing All The Time’. Het was een lekker uptempo-nummer. ‘Whiskey In The Jar’ (oorspronkelijk van Thin Lizzy, maar ook bekend van de Dublinners) maakte de massa nóg enthousiaster. Een van de hoogtepunten echter was toen Smokie ‘Have you ever seen the rain’ speelde, één van de mooiste covers ooit.
Bij ‘Carol’ werd het stampen en springen en het laatste nummer ‘Needles en Pins’ werd net als alle andere nummers door de fans in vervoering woord voor woord meegezongen. Na een veelvuldig -“Zugabe, zugabe, zugabe” ging een héérlijke drumsolo van Steve Pinnal vooraf aan ‘Don’t play your rock and roll to me’. Maar last but not least moest natuurlijk een overweldigende cover van New World’s ‘Living next door to Alice’ er nog aan geloven. Het nummer stond 3 weken op de eerste plek in Nederland en ook in Duitsland piekte het nummer op de bovenste plek in 1976. Het publiek was uitzinnig en blèrde vol overgave letterlijk de hele tekst mee. Het was duidelijk: Het dak werd eraf gespeeld!
Na zoveel gouden jaren heeft Smokie opnieuw een vleugje nostalgie tot een climax weten te brengen. Wat een klasse!
Foto’s (c) Marcel Hakvoort
