Na jarenlang geen optredens meer te hebben gegeven gaf Jeff Lynne samen met een hernieuwde line up van de legendarische Electric Light Orchestra (waarvan Lynne zelf het enige originele bandlid uit de jaren ’70 en ’80 is) in 2014 een succesvol openlucht concert in Hyde Park in Londen. Er kwam na jaren ook weer een nieuw studio album met ‘Alone In The Universe’ en meerdere optredens. In 2016 stonden Jeff Lynne’s ELO, zoals de formatie zichzelf nu noemt, al een keer in de Ziggo Dome. Nu ruim twee jaar later, volgde er een nieuwe tournee met opnieuw een toegift in de Ziggo Dome.
Voordat het optreden van de ELO begon verzorgde de Britse singer-songwriter Billy Lockett het voorprogramma. De jonge Brit past in de categorie van de oude Coldplay, Snow Patrol en Kodaline. Hij bracht zijn liedjes bescheiden en bijna nederig. Dankbaar voor de kans die hij nu kreeg als support act van Jeff Lynne, waar zijn overleden vader een groot bewonderaar van was. Het was een aangename verrassing als voorprogramma, dat ook redelijk in de zaal werd gewaardeerd.
Het concert van de ELO begon met een albumtrack van het legendarische album ‘Out Of The Blue’: ‘Standing In The Rain’. Groots met visueel aspect en een uitgebreide bezetting van de band met o.a. drie strijkers. Maar bij de hits ‘Evil Woman’, ‘All Over The World’ en ‘Showdown’ die vervolgens voorbij kwamen was het ijs in de zaal pas echt gebroken. Bijzonder was ook het uitstapje met ‘Do Ya’ van The Move (later ook door de ELO zelf opgenomen), de band die eigenlijk de voorloper van de ELO was. De avond stond dan voornamelijk in teken van het rijke oeuvre van de ELO, toch waren er meer uitstapjes. Zoals een ander uitstapje, dat werd genomen met ‘Handle With Care’ naar die supergroep waar Jeff Lynne eind jaren ‘80 deel van uitmaakte: the Traveling Wilburys, samen met George Harrison, Bob Dylan, Roy Orbison en Tom Petty. Met op de grote schermen boven het podium beelden van de supergroep waarvan Lynne en Bob Dylan nog de enige overlevenden zijn. Tussendoor kwam er nog een hit voorbij met ‘Living Thing’ en het recente ‘When I Was A Boy’.
Het was voornamelijk een ‘greatest hits’ show. Zoals eerder genoemd was het naast de perfectionistisch uitgevoerde songs ook visueel een spektakel. Zoals de overdaad aan lasers tijdens ‘Shine A Little Love’. Natuurlijk kon ook de onvermijdelijke klassieker ‘Mr. Blue Sky’ niet uitblijven. De Top 2000-classic volgde vlak voor de toegift. Als toegift volgde de ELO-versie van Chuck Berry’s ‘Roll Over Beethoven’ die zij wisten te combineren met de ‘5de Symfonie’ van Beethoven. Het vormde een stevige finale. Ondanks dat Jeff Lynne het duidelijk in een lagere toonsoort moest zoeken dan pakweg 40 jaar geleden.
Het verschil met de setlist van het concert in 2016 zal niet groot geweest zijn. Aan de andere kant; bij Paul McCartney en The Rolling Stones is dat ook niet vaak. Jeff Lynne heeft daarentegen jarenlang niet getourd en is nu met een inhaalslag bezig om anno 2018 nieuwe generaties nog eens het werk van de ELO live te laten horen. Dat doet hij net zo perfectionistisch en zorgvuldig als zijn producties.
