De afgelopen jaren is de muziekmarkt overspoeld met verzamelalbums, live shows en nog veel meer van niemand minder dan The King; Elvis Presley. Natuurlijk is het fijn dat de jeugd van tegenwoordig kennis maakt met de muziek van deze legendarische zanger maar of de fans op deze releases zitten te wachten, ik weet het niet. Op 10 augustus is deel 100+ verschenen, het gospelalbum ‘Where No One Stands Alone’.
Op dit album staan 14 tracks die zijn voorzien van een nieuw muzikaal jasje en zijn een aantal artiesten te horen die ooit de backing vocals verzorgden voor Elvis, waaronder de moeder van Whitney Houston, Cissy Houston, Darlene Love, Terry Blackwood, Armond Morales en Jim Murray van The Imperials; en Bill Baize, Ed Hill en Larry Strickland van The Stamps Quartet. Ook is er een duet te horen – de titeltrack van het album – van Elvis en zijn dochter, Lisa Marie Presley.
De openingstrack ‘I’ve Got Confidence’, wat zal ik daar eens over zeggen, zeker niet slecht maar niet een van de hoogtepunten van het album. De titeltrack, ‘Where No One Stands Alone’, als gezegd zingt Elvis’ dochter Lisa Marie mee. Lisa heeft met haar albums ‘To Whom It May Concern’, ‘Now What’ en ‘Storm & Grace’ zeker wel bewezen dat ze een flink deel van de muzikale kwaliteiten van haar vader heeft geërfd. Echter wat de zangeres hier laat horen is niet bepaald haar stijl. Niet dat het slecht is maar gospel is niet bepaald haar ding.
Het nieuwe muzikale jasje is niet bij iedere track sterk, bijvoorbeeld bij ‘Saved’, ik moet eerlijk zeggen dat – als je het vergelijkt met het origineel – ‘Saved’ het niet haalt bij de originele track. ‘Crying In The Chapel’ is helemaal om zeep geholpen, de sfeer en kracht van het nummer is totaal verdwenen, zonde. Daarentegen swingt ‘So High’ best lekker, goede muziek en dito backing vocals. ‘Stand By Me’ is wat mij betreft het hoogtepunt van ‘Where No One Stands Alone’, echter mis ik wel de originele backing vocals.
Ook de geweldige gospelsongs als ‘He Touched Me’, ‘In The Garden’, ‘You’ll Never Walk Alone’ en het epische ‘How Great Thou Art’, muzikaal gezien is het allemaal sfeerloos. De nieuwe muziek klinkt leuk, over de zang van Elvis, daar is geen speld tussen te krijgen maar de twee samen, nee. ‘Where No One Stands Alone’ lijkt weer een poging om geld uit de zakken van de Elvis-liefhebbers te kloppen. Mijn mening is dat als je Elvis wilt horen qua gospel muziek, schaf dan de originele gospelalbums van hem aan.
Conclusie: ‘Where No One Stands Alone’ staat wat mij betreft in het rijtje van de albums die niet hadden gehoeven. Leuk voor de mensen die de muziek van Elvis net pas gaan verkennen, maar wil je de muziek van The King écht horen, hou het dan bij het originele werk. (6/10) (RCA)
