De band tussen Arcade Fire en Nederland is altijd een ingewikkelde geweest. Vrij moeizaam, maar de laatste jaren worden ze ook hier op waarde geschat. Waar ze in 2014 op Pinkpop nog geen headliner waren, daar waren ze dat vorig jaar op Best Kept Secret wel. Maar maandagavond in Ahoy was pas weer hun eerste reguliere concert sinds de HMH in 2011. Ahoy is natuurlijk een slag groter, en was niet uitverkocht.
Arcade Fire heeft met het laatste album ‘Everything Now’, dat vorig jaar verscheen, weliswaar hun meest toegankelijke album gemaakt, met de titeltrack als hun grootste hit tot nu toe. Arcade Fire is nooit vies van het uitdragen van een boodschap, en zo ook deze avond niet. De boodschap is duidelijk: we hebben tegenwoordig een overdaad aan alles waar we dankzij de moderne technologie heel simpel aan kunnen komen.
Voor Arcade Fire werd het voorprogramma verzorgd door de Nederlandse zangeres Naaz. Een veelbelovende naam van dit moment. Ondanks dat er (zoals zo vaak bij voorprogramma’s) mensen vooral met elkaar spraken dan aandacht voor haar hadden, deed dat niets af aan haar motivatie en verzorgde ze een moedig voorprogramma.
Tot voor kort speelde Arcade Fire deze tournee in een boksring. Totdat zanger Win Butler aankondigde dat de rest van de tournee daar vanaf zou worden gezien. Maar als boksers werden ze wel onthaald. Onder begeleiding van de Vijfde Symfonie van Beethoven liepen de leden dwars door het publiek richting het podium. Er werd begonnen met het festivalanthem ‘Everything Now’, waarna het eerste hoogtepunt van de avond een feit was: ‘Rebellion (Lies)’ werd opgedragen aan de overleden burgemeester van Amsterdam Eberhard van der Laan. Het maakte gelijk duidelijk: Arcade Fire is inmiddels een band geworden van het grote gebaar. Regelmatig riep Butler het publiek op mee te zingen of te klappen. Ook toen hij aan het einde van ‘Here Comes The Night Time’ een stukje improviseerde van ‘Obla-di-obla-da’ van The Beatles.
Hoewel deze tournee naar aanleiding is van het laatste album vergeet Arcade Fire hun oudere materiaal niet. In bijna chronologische volgorde volgden nummers van de albums ‘Neon Bible’ (met als hoogtepunt het sobere ‘My Body is a Cage’), ‘The Suburbs’ (met daarin een glansrol voor Butler’s vrouw Régine Chassagne in ‘Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)’) en het vorige album ‘Reflektor’. Waarbij bij het nummer ‘Afterlife’ zowel Régine als Win zich richting het kleine podium midden in de zaal begaven. Met ‘Neighborhood #3’ volgde vlak voor de toegift nog een track van het debuutalbum ‘Funeral’. Bij de toegift bleek het nummer ‘We Don’t Deserve Love’ van het laatste album live beter uit de verf te komen dan op het album. Waarna werd afgesloten met een inmiddels gedroomde afsluiter bij concerten van Arcade Fire: ‘Wake Up’.
Het blijft een lastige relatie tussen Nederland en Arcade Fire. De bovenste ringen van de Ahoy waren nauwelijks tot niet gevuld. Echter lijkt de band daar nu niet meer wakker van te liggen. Ze kwamen veel gemotiveerder over dan 7 jaar geleden in de HMH. Inmiddels hebben ze wel geleerd om een crowd pleaser te zijn. Maar het is niet vreemd van een band die inmiddels een aardige naam heeft dat ze een band van het grote gebaar zijn geworden.
