The Dire Straits waren met name groot eind jaren ’70 en in de jaren ’80. In 1991 bracht de band de laatste studio plaat ‘On Every Street’ uit, Mark Knopfler ging daarna solo verder. Mark speelt zelden live nummers van The Dire Straits en dit gemis wordt opgevangen door The Dire Straits Experience, en hoe!
In de hoofdrol zanger/gitarist Terence Reis en saxofonist Chris White. Hedon was uitverkocht en al met de eerste klanken, van ‘Telegraph Road’ voorafgegaan door wat bliksem en onweer, wisten w meteen dit zit goed. Bijna 15 minuten genieten van deze albumtrack waarbij direct bleek dat de stem en het gitaarspel precies als het origineel klinken. Het klonk al een klok net zoals de studio albums die ook altijd uitblonken qua geluidskwaliteit. ‘Brothers In Arms’ was een van de eerst platen die op cd werd uitgebracht en waarmee Philips de cd speler verkoop aan het rollen bracht.
De band, bestaande uit 7 man, wist zowel de beginperiode van Dire Straits als de laatste plaat ‘On Every Street’ goed te brengen. Chris White was geen vast bandlid maar toerde mee vanaf de plaat ‘Brothers In Arms’ en speelde de saxofoon. Chris en Tere hadden dan ook de hoofdrol deze avond. Nooit geweten dat de saxofoon in zoveel nummers een hoofdrol speelde bij de Dire Straits. Deze avond stond de gitaar zeker centraal want Terence stond wel met meer dan 10 verschillende gitaren op de bühne. Het gitaarspel is dan ook het unieke van deze band en dat werd live volledig waargemaakt. De band was zeer enthousiast op het podium. Praters zijn het niet (het obligate praatje “ja we vinden Holland echt het beste publiek hebben”) ze laten liever hun muzikale talenten voor zich spreken.
Hoogtepunt was ‘Private Investigations’ waarbij de bas super vet was en het gitaarspel prachtig was. Al bij het vierde nummer zong het publiek mee met ‘Tunnel of Love’. De teksten zitten nog in de koppies van het publiek gebeiteld. De kracht van de band zit meer in de subtielere nummers en niet in de rock nummers. ‘Expresso Love’ was hard maar is gewoon een matig nummer en ‘The Man’s Too Strong’ gaf al aan welke kant Mark solo op zou gaan. Veel saaie nummers die meer folk georiënteerd zijn. Gelukkig waren dat de uitzonderingen deze avond waarbij we een prima dwarsdoorsnede van de 6 studio albums kregen. De gitaar en de saxofoon stonden in de schijnwerpers en verdienden dat ten volle.
Verrassend en prachtig was de keuze voor ‘Six Blade Knife’ en ‘Once Upon A Time In The West’ waarbij de band even met 4 man op het podium stond. Slotnummer van de set was een fraaie uitgebreide versie van ‘Sultans Of Swing’, hun eerste hit in Nederland. In de toegift knalde men met ‘Money For Nothing’ en sloot men het optreden af met een prachtig instrumentaal nummer waarin iedereen nog even zijn kunnen liet horen in ‘Going Home’. Al met al 18 nummers muzikaal vermaak in een show die bijna 2,5 uur duurde maar die qua gevoel heel snel voorbij was.
Na afloop denk je dan het is weer tijd om de eerste plaat ‘Dire straits’, ‘Making Movies’ en ‘Love Over Gold’ op te zetten daar deze muzikaal en ook live de meeste briljante nummers opleverden.
Foto’s (c) Rene Obdeijn / Maxazine
