Als jonge tiener startte de Texaan Lance Lopez zijn professionele muzikale carrière. Dat is een paar decennia geleden. Hij groeide uit tot een geweldige zanger/gitarist. Deze blues rocker stond op het podium met o.a Walter Trout en Eric Gales. Toch ging zijn pad op persoonlijk vlak niet altijd over rozen. Dat is deels te horen op het album ‘Tell the truth’.
De start van ‘Never Came Easy To Me’ heeft een vleugje country, de zang is wat vervormd. Je voelt dat er een wending aan gaat komen naar de blues rock. En dat gebeurt ook.
De zang is niet langer vervormd en de ruwe stem van Lance komt mooi naar voren. De harmonica is heerlijk bespeeld. De basedrum zorgt op vrij rustige manier voor een pakkend ritme. Natuurlijk horen we super gitaarspel van Lance, dit is puur genieten! De achtergrondzang van mannenstemmen is mooi in harmonie met het geheel. Deze openingstrack wordt op het einde weg gedraaid.
‘Mr Lucky’ gaat meer de stampende blues kant op en is traditioneler van opzet. Het mag wel traditioneler zijn qua sfeer, oubollig is het niet! Ook nu valt het fantastische gitaarwerk op. Er zijn prima rusten verwerkt in de muziek. De stem van Lance is rokerig schor, bijna doorleefd. Alles valt qua timing precies op zijn plaats, ook de vocale uithalen. Zang en muziek zijn in balans. Dit nummer kent een leuk einde.
In het zachter gezongen en gespeeld deel van ‘Raise Some Hell’ komt de rokerige stem extra mooi uit. Dit lijkt een nummer te worden dat recht in je hart komt. Als het ritme wat poppy wordt, verdwijnt de mooie gevoelige zang voor even. Dit keert terug als tempo en volume weer omlaag zijn. Dit wisselt paar keer. De emotie in de stem is goed te horen, toch komt de track minder binnen dan ik had gehoopt. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: “het gitaarspel is weer subliem”. Prachtig klein gespeeld einde.
De titeltrack is het laatste nummer. Ook nu wordt het door de achtergrondzang zoeter in de refreinen. De herhalingen zijn hier iets te veel. Het instrumentale stuk is om je vingers bij af te likken. Daarom draai ik de volumeknop verder naar rechts. De coupletten staan als een huis! Jammer genoeg eindigt ‘Tell the truth’ met een fade out. Als ik alleen de zang en het sublieme gitaarspel van Lance moest beoordelen was dit een top album geweest. Maar niet over alles ben ik even enthousiast. De achtergrondzang is regelmatig te zoet en te voorspelbaar. Dit haalt de aandacht weg van de mooie ruwe zang, en van de soms indringende teksten. Vrij veel nummers worden op het einde weg gedraaid. Meestal komt zo’n fade out een beetje fantasieloos over. Live gespeeld komt dit allemaal goed. Want Lance weet hoe hij moet zingen, spelen en performen. Een aantal nummers zijn qua opzet vrij eenvoudig met ‘coupletje-refreintje’. Door deze opbouw zing je wel vrij snel mee. Dat heeft ook zeker zijn charme. Dat geldt ook voor de opzwepende ritmes die zowel thuis als bij live concerten heerlijk zijn. In enkele nummers hoor je pianospel, altijd in dienst van het geheel. Tel daar het super gitaarspel van Lance en zijn heerlijke ruwe stem bij op en je hebt voldoende om van te genieten. ‘Tell the truth’ dus zeker een lekkere blues-rock plaat! (8/10) (Provogue/Mascot Label Group)
