‘Destination Amour’ is de titel van het Vive la Fête album dat deze maand is uitgebracht. Reden voor Danny Mommens (gitaar) en Els Pynoo (zang) om met band te gaan toeren. Hun optredens zijn spaarzaam en dat is jammer want live zijn ze nog beter dan op de plaat. Vive la Fête speelt een mix tussen The Cure en dansbare electro pop. Zeg maar Lio/Depeche Mode meets the Cure maar dan uitsluitend dansbare nummers.
De eerste zeven nummers waren afkomstig van ‘Destination Amour’ Een prima plaat die wat minder donker is en accenten van Jean Michel Jarre (huidige tijd Electronica I en II) heeft. Op de plaat en ook live klinkt het opgewekter maar zeer herkenbaar als Vive la Fête. De start was prima met de nieuwe nummers ‘A Paris’ en met name ‘Touterelle’ waarin je onmiskenbaar ‘I feel love’-invloeden van Donna Summer hoort. Bij ‘Toute La Nuit’, ook een prima nummer, verontschuldigde Danny zich nog: “We zijn nog een beetje aan het repeteren.” In de set was daar niks van te merken. De tour is net begonnen en sinds de vorige plaat ‘2013’ uit 2013 heeft de band zich maar weinig laten zien op het podium.
Els had het al verteld “In deel 2 komen de meer bekende nummers aan bod.” Door het voorprogramma waren er maar liefst vijf nummers van de setlist gehaald om het niet te lang te laten duren. Erg zonde want het voorprogramma leek nergens op. Onverstaanbaar en enkel wat gepiel op keyboards.
Gelukkig kwamen er toch nog voldoende bekende nummers voorbij, al was het met amper 1,5 uur veel te snel afgelopen. ‘Nuit Blanche’, met heerlijke Cure riffs, en ‘Verite’ waren de absolute hoogtepunten van deze energieke show. ‘Verite’ werd opgevolgd door ‘Exactement’, ook een vaste waarde op de setlist. Een heerlijk nummer dat lekker werd gemixt met ‘Fade to Grey’ van Visage. Slot ‘Noir Desire’ kreeg een heerlijk lange uitvoering met lekker subtiel gitaarwerk van Danny en zelfs Els nam een klein gitaartje ter hand.
De band kwam nog terug voor één fraai slotakkoord. Een akoestische versie van ‘Psycho Killer’ (cover Talking heads) en ze sloten af met ‘Pop Corn’ waarbij iedereen uitbundig mee danste. ‘Pop Corn’ was doorgestreept op de setlist, echter het publiek deed zo lekker mee dat Luxor toch nog getrakteerd werden op een heerlijk toetje. ‘Pop Corn’ staat op geen enkele plaat van ze, maar is een eerbetoon aan een van de eerste instrumentale synthesizerhits van Gershon Kingsley uit het prille Moog-tijdperk van de synthesizermuziek waar Vive la Fête ook haar roots van heeft. Vive la Fête zorgde voor een heerlijk dansende meute en een prima gevuld Luxor.
Foto’s (c) Rene Obdeijn / Maxazine
