Al bij het beluisteren van het eerste nummer ‘Lamentation’, wat eerder een uitgesponnen intro is, wordt snel duidelijk waar Downriver Dead Men Go’s tweede CD ‘Departures‘ op af gaat: duistere, beklemmende muziek die volledig gericht is op het overbrengen van een sterk gevoel van melancholie. Ook het artwork van de CD cover is in vergelijk met hun debuut cd ‘Tides’ heel wat explicieter: was dat van ‘Tides’ nog als dromerig te omschrijven, het dode vogeltje van opvolger ‘Departures’ roept alleen iets louter triests op. En geheel passend wijkt de muziek daar nauwelijks van af.
‘Mother’ en ‘Loneliest of Creatures’ liggen sterk in elkaars verlengde. Het zijn trage en ingetogen nummers met een droevig, duister karakter. ‘Prison Walls’ opent dan met een meer volle, heavy dynamiek om net zo snel weer weg te ebben voor meer ingetogen muziek, om op ongeveer tweederde van het nummer weer volop terug te komen. ‘Home’ blijft de ingeslagen weg met samples van onweer ongenadig volgen en langzaam begint het gevoel op te borrelen dat de muziek toch wat mist. Wat dan wel komt later nog aan de orde, eerst volgt het magnum opus van ‘Departures’, het bijna 14 minuten durende ‘Uncertainty’. Opvallend is het gesproken stuk poëzie halverwege, begeleid met gitaar en een hypnotiserend sample effect. Dan bouwt het nummer instrumentaal op naar een volle climax, en die is eerlijk gezegd meer dan welkom na de langdurige ingetogenheid van al het voorafgaande. Woodwinds, church organ en female ‘chanting’ vormen de basis van de eerste helft van het titelnummer, wat later verder wordt aangevuld door zang van Gerrit Koekebakker. ‘Familiar Face’ is dan heel wat warmer dan wat ervoor de revue is gepasseerd en dat komt hier goed uit de verf. De cd sluit dan af met ‘To Have and to Hold’, en als Leonard Cohen een post-rock nummer zou schrijven zou je hier een heel eind op uitkomen. Een mooie, sfeervolle afsluiter.
Voor wat ‘Departures’ beoogt te zijn mag het zeker een geslaagde plaat genoemd worden, maar om echt in de top van het genre mee te draaien schiet de muziek op 2 punten toch wat tekort. Aan de sterk duistere sfeer hoeft het niet te liggen, maar wat bij duistere gevoelsmuziek doorslaggevend kan zijn is en/of een zeer charismatische zang, en/of een betere duistere ‘achtbaansensatie’, bij wijze van spreken. Qua zang, denk aan Leonard Cohen (anders, maar onmiskenbaar charismatisch) of zelfs een pakweg David Sylvian. Er is weinig wat melancholie zo sterk kan overbrengen als een geschikte stem, en daarin is de zang van Gerrit Koekebakker redelijk geschikt maar niet uitzonderlijk sterk.
Een tweede punt wat dit soort muziek veel extra kan geven is dat wat de betere post rock acts goed uitbuiten en dat is een wat meer gewaagde aanpak met diversiteit in duistere sferen. Vooral het Belgische Battlestations (Vixit!) doet dat erg goed: duister is meer dan duister alleen. Het kan wat beklemmend zijn, ronduit dreigend, zenuwslopend om dan weer melancholiek maar tegelijk een soort van geruststellend warm te zijn. Door dat goed uit te buiten kan dit genre je potentieel bij je kladden grijpen om je emotioneel sterk door elkaar te schudden, zelfs binnen het spectrum van uitgesproken duistere sferen. En juist daarin is ‘Departures’ nog wat te nuchter of voorzichtig. Het ontbreekt er zeker niet helemaal aan (‘Familiar Face’ doet het goed) maar die lijn de volgende keer nog wat verder doortrekken kan geen kwaad. Het voordeel van ‘Departures’ is daarmee dan wel dat het voor nieuwelingen in het genre niet meteen te bizar wordt, maar wie al wat meer gewend is kan deze cd misschien net wat te weinig avontuurlijk vinden. (7/10) (Freia)