Deze symfonische progressieve rockband werd tien jaar geleden opgericht in het Limburgse Brunssum. Toch is de EP ‘Unbreakable’ pas hun tweede release. Niet zo verwonderlijk dat Clockwork voor mij tot voor kort onbekend was. Toevallig kwam ik online in aanraking met Clockwork. Wat ik van ze hoorde klonk erg goed. Daarom schrijf ik graag een review voor ze. De vier bandleden zitten al een poos zonder zanger. Jan Willem Ketelaers (o.a Ayreon) is gastzanger op ‘Unbreakable’.
De EP start met de titeltrack. Deze heeft een pittige lekkere start. Voordat Jan Willem begint te zingen neemt de pit iets af. Jan Willem heeft een duidelijke uitspraak, waarbij hij op sommige woorden/lettergrepen vrij veel nadruk legt. Er zijn diverse korte symfonische elementen in de muziek verwerkt. Kleine stukjes licht pianospel vormt een mooi contrast met de rockende snaren. Ivo Cleven laat regelmatig dynamiek in zijn manier van drummen horen. Dit alles zorgt ervoor dat ‘Unbreakable’ een prima openingsnummer is.
Bijna non-stop gaat het naar ‘Subject to change’, daardoor lijkt het even op een wending. Al snel wordt het duidelijk dat dit een nieuw nummer is. Door de goede opbouw voel je dat dit nummer gaat eindigen. ‘Test of time’ volgt zo ook goed als non-stop. De pauze voor ‘Daughter earth’ (2017) is iets langer. De mogelijkheid om het geluid tijdens het intro heen en weer te laten lopen tussen de boxen, had iets meer uitgebuit mogen worden. Het geluid van ‘violen’ vormt een prima contract met de rockende delen. Gitarist Bas Welling en bassist Sjon Bremmer bespelen hun snaren soms lekker zwaar. Het ritme is pakkend, ongemerkt tap ik mee met mijn voet. Poppy invloeden zorgen ervoor dat melodie heerlijk in je hoofd nestelt. Er zijn aangenaam veel wendingen. Zo zijn er enkele kleine speldenprikjes van metal invloeden te horen. De akoestische wending is verrassend. Nu komt de stem van Jan Willem helemaal goed tot zijn recht.
Na ruim 25 minuten is deze EP eigenlijk te vroeg afgelopen. De symfonische kant had iets frequenter aanwezig mogen zijn. Ze profileren zich immers als een symfonische progressieve rockband. Bovendien was het mooier geweest als de symfonische elementen voller geklonken hadden. Verder zijn er vooral pluspunten: Remy laat veelzijdig toetsenwerk horen. De ene keer hoor je licht en snel pianospel. Een andere keer is het de elektronische kant die onder de toetsen vandaan komt. Het rockende orgel wordt niet vergeten. Bas laat zijn gitaar soms lekker gillen. Op andere momenten is hij meer op de achtergrond. Bas en Remy worden prima bijgestaan door de ritmesectie. Last but not least: ook Jan Willem verdient een dikke pluim.
Hopelijk komt Clockwork de volgende keer met een full cd. ‘Unbreakable’ is heerlijk om lekker hard uit de speakers te laten knallen. (8/10 (RVP records)