Tien jaar geleden was The War On Drugs nog een indieband met Kurt Vile in de gelederen die enkel in kleine zalen stond. Kurt Vile verliet de band en toen werd het vooral een project rondom frontman Adam Granduciel. De grote doorbraak kwam in 2014 met het album ‘Lost In The Dream’ waarin de echo’s van Bob Dylan, Bruce Springsteen en Tom Petty waren terug te horen. Op het dit jaar verschenen ‘A Deeper Understanding’ borduurde de band daarop voort. Ze kunnen er inmiddels grotere zalen mee vullen. Zoals nu voor twee uitverkochte avonden in de AFAS Live in Amsterdam. De grootste zaal waar ze tot nu toe in Nederland hebben gespeeld.
Na een aardig maar niet bijster sprankelend voorprogramma van The Barr Brothers begon The War on Drugs rond 21:00 met drie nummers van het nieuwe album: ‘In Chains’, ‘Holding On’ en ‘Pain’. Het moet dan nog op gang komen, maar er werd wel een sfeer gecreëerd met de intieme verlichting op de achtergrond van kleine mini pyramides in een halve cirkel waarin de band speelden. Het was pas echt toen de eerste song van het vorige album voorbij kwam: ‘An Ocean Between The Waves’. Granduciel klonk in het nummer nog meer als Dylan dan op plaat. Waarbij moeiteloos werd geschakeld naar het recentere ‘Strangest Thing’ en ‘Nothing To Find’.
De band presenteerde zich als een rockband die inmiddels makkelijk de grote zalen aankan. Toch waren ‘Knocked Down’ en een sobere versie van ‘In Reverse’ net iets te intiem voor grote zaal als de Afas. Maar dat veranderde snel toen de klassieker ‘Red Eyes’ werd gespeeld en bij het intro luid enthousiast werd ontvangen door het publiek. Moeiteloos volgde vervolgens een klassieker in wording: het 10 minuten durende ‘Thinking Of A Place’. Lang uitgesponnen zonder dat het verveelde. Het creëerde een bijna magische sfeer in de Afas. De andere Top 2000-klassieker van ze, ‘Under The Pressure’, sloot er mooi op aan. Waarna er werd afgesloten met een albumtrack van het vorige album: het Dylanlesque ‘Eyes To The Wind’.
Uiteraard volgde er een toegift, waarbij ze opvallend genoeg afweken van de avond ervoor. Waar ze tijdens de eerste avond in de Afas met ‘Baby Missiles’ nog een nummer van voor hun grote doorbraak speelden, werd deze nu vervangen door het ‘Dancing in the Dark’-achtige ‘Burning’. Om uiteindelijk af te sluiten met dezelfde afsluiter als op hun laatste album: ‘You Don’t Have To Go’.
The War On Drugs heeft inmiddels een sound waarbij ze sombere liedjes met een ruimtelijke productie weten te combineren zonder daarbij te groots uit te pakken. Het siert de band dat ze toch dicht bij zichzelf weten te blijven. Dat blijkt ook prima te werken in grotere zalen. Het zal geen vreemde gedachte meer zijn als The War On Drugs binnen een aantal jaren de Ziggo Dome zou kunnen vullen. Of ze dat lukt zonder grote concessies te doen? Nick Cave liet vorige maand zien dat het mogelijk is.
