Nick Cave is nooit een artiest geweest die zich op het grote mainstream publiek heeft gericht en de ene na de andere hit scoorde (zijn enige hit in Nederland was ‘Where The Wild Roses Grow’ met Kylie Minogue). Toch bouwde hij met zijn band The Bad Seeds in ruim dertig jaar een cultstatus op waarmee hij wel de grotere zalen heeft bereikt. Vrijdagavond in de Ziggo Dome speelde hij in de grootste zaal die hij tot nu toe in Nederland heeft aangedaan. Tijdens een tournee die nog altijd in het teken staat van het vorig jaar verschenen album ‘Skeleton Tree’. Een album waar hij aan werkte toen twee jaar geleden zijn 15-jarige zoon Arthur om het leven kwam door een val van een klif tijdens een LSD trip. Deze verdrietige gebeurtenis heeft duidelijk zijn sporen nagelaten op het album. Het kwam deze avond grotendeels voorbij, maar Cave leunde niet alleen maar op dat album. Eerder dit jaar verscheen er een uitgebreid overzicht met het compilatie-album ‘Lovely Creatures’. Een door hem zelf nauwkeurig samengestelde verzameling van de periode met The Bad Seeds, en ook daaruit putte hij deze avond.
Zoals verwacht begon het concert ingetogen in een sober decor. Cave nam plaats op een barkruk en begon met het sobere ‘Anthrocene’. Bij het daarop volgende ‘Jesus Alone’ stapte hij van die kruk af en zocht hij contact met het publiek. Terwijl hij in dat nummer, afkomstig van dat laatste album, een vrij persoonlijk inkijkje geeft in zijn ziel. Maar deze avond gaf zou hij überhaupt alles prijs geven; Moeiteloos schakelde hij over naar ouder materiaal als ‘From Her to Eternity’ en ‘Tupelo’. Met telkens de flirt met de voorste rijen. Er zullen weinig mensen in het voorste vak niet de hand van Nick Cave hebben aangeraakt.
Interactie
Het melodieuze ‘Jubilee Street’ van het vorige album ‘Push The Sky Away’ voerde vervolgens aan het einde van het nummer het tempo op, waarna er weer gas werd terug genomen met ‘The Ship Song’. Een mooi intiem moment met de zaal volgde toen hij achter de piano ‘Into My Arms’ speelde en het publiek meezong. Het brak het ijs toen hij het toe liet en na afloop nog prees met: ‘That was beautiful’. Eén van de weinige keren dat hij het publiek überhaupt toesprak. Maar mensenschuw is Cave allerminst en aan interactie met het publiek was er absoluut geen gebrek.
‘Into My Arms’ was eigenlijk de aanzet voor nog twee zeer persoonlijke songs van het laatste album: ‘Girl In Amber’ en ‘I Need You’. Met op de achtergrond het strand van Brighton, de plek des onheils. Op de één of andere manier slaagde Nick Cave erin om het niet te zwaar te maken en vervolgens geruisloos de draad op te pakken met ‘Red Right Hand’. Dat was weer de aanzet voor de cultklassieker ‘The Mercy Seat’, om vervolgens af te sluiten met de twee minst zware songs van het album: ‘Distant Sky’ en de titelsong van het album.
Een toegift volgde met ‘The Weeping Song’, waarbij Cave het publiek in dook en ergens halverwege de zaal op een verhoging stond om het publiek als het ware te dirigeren. Vervolgens trok de zanger doodleuk mensen uit het publiek richting het podium, om mensen vooraan op het podium toe te laten. Op een vol podium volgde een losse uitgesponnen versie van ‘Stagger Lee’, waarna met ‘Push The Sky Away’ Cave en The Bad Seeds achter de mensen op het podium geruisloos verdwenen, de zaal achterlatend in een trance.
De kerk van Nick Cave
Het was bijna alsof je bij een kerkdienst was met Nick Cave als hypnotiserende voorganger. Een waarbij hij je een inkijkje geeft in zijn ziel, maar je daarna weer met beide benen terug op aarde zet. Over Bruce Springsteen is er een bekende uitspraak: ‘Je hebt mensen die The Boss ooit live hebben gezien, en mensen die hem nooit live hebben gezien’. Dat zou ook over Nick Cave gezegd kunnen worden. Want waar veel mensen hem enkel kennen van dat ene hitje met Kylie Minogue en hem gauw zouden afdoen als te sober, geeft hij er bij zijn concerten zo veel meer lading aan. Hij en The Bad Seeds behoren inmiddels tot een categorie van artiesten die je ooit live gezien moet hebben. Laten we hopen dat ze die kans nog lang zullen bieden.
