Gisteren speelde Gavin DeGraw de eerste van zijn drie Nederlandse shows in de grote zaal van TivoliVredenburg, Utrecht. Hij opende de akoestische show die maar liefst twee uur duurde met zijn allereerste single ‘Chariot’, de titelsong van zijn eerste album. Voor “An Acoustic Evening With Gavin DeGraw” had de zanger een zeer minimalistische band meegenomen, slechts een drummer en gitarist. Zelf speelt DeGraw piano.
Het Geluid van Gavin Degraw
Het geluid was vooral aan het begin van de show niet erg best, maar werd naar gelang de show vorderde een stuk beter afgesteld. Bij de soundcheck werd waarschijnlijk niet gerekend op zo’n overenthousiast Nederlands publiek dat nog harder zong dan de hoofdrolspeler. Toen Gavin na een stevige start, waarin hij nummer na nummer achter elkaar speelde, eindelijk de tijd nam voor een praatje met zijn publiek bleek echter dat hij dan wel prima te verstaan was.
Het lag niet aan het geluid, maar aan de onverstaanbare articulatie van de zanger tijdens zang. Het is een veelgehoord probleem bij optredens van de 40-jarige Amerikaan. Dat DeGraw in zijn zang vrijwel al zijn medeklinkers achterwege laat is niets nieuws, maar hier en daar oogde het soms wat ongeïnspireerd. De zang daarin tegen was absoluut weer loepzuiver en krachtig.
Grote contrasten
Het optreden bereikte gek genoeg een hoogtepunt tijdens de cover van ‘I Want You’ (She’s So Heavy) van the Beatles. Gitarist Billy Norris pakte uit op de elektrische gitaar, waar hij tot dan toe slechts akoestisch speelde, en bracht twee geweldige solo’s. Ook drummer Mike Baker kon zich in dit nummer van zijn beste kant laten zien, omdat de track uitgebouwd werd in een jam-versie die grotendeels instrumentaal bleef. Opmerkelijk was echter dat alle jonge fans, waar de zaal grotendeels mee gevuld was, juist tijdens dit prachtige muzikale hoogtepunt massaal naar hun telefoons grepen en hun Facebook checkten.
Dat contrast was bizar, maar ergens ook heel passend. Gavin benoemde het zelfs tijdens zijn introductie van ‘Something Worth Saving’. Het gelijknamige album werd afgekeurd door de muziekindustrie en door zijn toenmalige label benoemd als een tussen-album. Het verscheen na zijn 2e album, maar mocht niet zijn 3e album genoemd worden.
Gavin gaf toe zelf nog steeds niet te snappen waarom dit album zogenaamd ‘niet telt’. Toen hij zijn team vertelde dat hij het album ‘Something Worth Saving’ wilde noemen zeiden zij allemaal dat dat niet kon; “The critics will call it ‘something to throw away’. Don’t give them a noose to hang you with”. Gavin deed toch waar hij zelf zin in had. “So? I make music for my fans, not for the critics”, zei hij.
Meester van het inpakken
En dat deed hij ook vanavond. De hele zaal zong mee, zwijmelde weg, en genoot optimaal. Bijna iedereen vond het prachtig. Een handje vol mannen gaapte af en toe ongegeneerd terwijl hun vriendin hard meezong met een favoriet. De fans schreeuwden en klapten zo overweldigend hard, dat hun enthousiasme zelfs zonder versterking ook helemaal bovenin oorverdovend goed binnenkwam.
Het draaide om de stelletjes naar wie Gavin zo regelmatig refereerde: de tortelduifjes die hij op het podium liet schuifelen tijdens ‘More Than Anyone’, en het meisje voorin de zaal wier hand hij vastpakte en toezong tijdens het zoveelste zoetsappige liefdesliedje. Gavin DeGraw is een meester in het inpakken van zijn publiek. En in Utrecht lieten ze het gewillig toe.
Gavin DeGraw staat vanavond weer in een uitverkochte TivoliVredenburg en op 9 mei in de Melkweg, daar zijn nog enkele kaarten voor.
Foto’s: Stefanie Portegies – Maxazine
Meer foto’s staan op onze Facebookpagina