Ze gaan al een tijdje mee, The Paladins. Onder leiding van stergitarist Dave Gonzales speelden ze al in de jaren ’80 en ’90 ook in ons land de zalen plat met hun bluesrock en rockabilly. Dat een van de beste en hardst werkende rock ’n roll-bluesbands ter wereld in 2004 een pauze nam leek meer dan verdiend, na een toch al indrukwekkende carrière die de band in 1980 begon op hun middelbare school in San Diego, USA. Maar gelukkig hebben ze die pauze niet al te lang gerekt of definitief gemaakt. Afgelopen vrijdag stonden ze in De Groene Engel in het Brabantse Oss op hun tour door Nederland. Met enige overdrijving de ‘2017 Europe Tour’ genoemd, doen ze daarop binnen een tijdsbestek van elf dagen negen podia in ons land aan, plus een in België. En dat we er blij mee mogen zijn.
De zaal was vrijdag op een haar na vol, en ook tijdens het voorprogramma al goed in de stemming. Dat werd verzorgd door het Nederlandse Dry Riverbed Trio dat met een mix van rockabilly, country en blues een stomende en stampende set neerzette waar menige headliner een puntje aan kan zuigen. Met Dusty Ciggaar op gitaar en zang knalde de band een programma van het podium waar de hoofdact met enige bedenking naar zou kunnen hebben geluisterd. Met zijn virtuoze spel stak Dusty de frontman van The Paladins namelijk behoorlijk naar de kroon.
Enige vrees bleek echter geheel ten onrechte. Zoals we de Paladins van weleer kennen, zo openden ze hun set. Met hun kenmerkende energie en enthousiasme stookten ze de zaal, die voor een aanzienlijk deel gevuld leek me die-hard rockabilly fans, vanaf het begin al meteen flink op. Natuurlijk bestond de set voor het grootste deel uit classics uit het genre en hun eigen repertoire. Dat was natuurlijk ook waar iedereen voor kwam. Voor een weerzien met de band die ze van jaren terug kenden en te lang niet hadden gezien, of voor de kennismaking met een grootheid in het genre. Met op gitaar een baas die in zijn beste dagen de strijd met Stevie Ray Vaughn met gemak aan kon. Daarvan wil je de hoogtepunten uit hun repertoire horen. En die kregen we. Ruim twee uur aan een stuk, zonder pauze.
Toch moet gezegd dat na de aanvankelijke sprankeling en flitsende start de energie even wat inzakte. Waardoor dat komt, daarnaar kunnen we slechts raden. Een intensief tourschema en, we kunnen er niet omheen, leeftijd? Of was wellicht ook het bij vlagen niet helemaal optimale zaalgeluid er debet aan dat de aandacht moeilijk vast te houden was? Waar je zou verwachten dat de nadruk toch vooral op de gitaar van Gonzales zou liggen, daar viel die juist vaak weg in een wat onduidelijk klankbeeld, waardoor het geheel af en toe wat rommelig was. Het leek erop dat daardoor de band niet helemaal tot de zaal wist door te dringen. Aan het spel van de mannen lag dat echter zeker niet. Dat was sprankelend en energiek als vanouds.
Het laatste half uur van het optreden was ingeruimd voor nieuw werk van hun jongste album. Omstandig werd uitgelegd dat door een probleem in de fabriek de transparante vinyl LP niet te krijgen was. Die moest dan maar besteld worden bij de platenzaak (zaterdag was record store day, dus dat kwam mooi uit). De CD was er natuurlijk wel, en de introductie van de nummers die ervan werden gespeeld werd door Gonzales voorzien van wat onverwachte maatschappij-kritische teksten – waarna tot aanschaf werd aangespoord, het blijft toch jammerlijk dat zelfs bands van dit formaat voor hun onderhoud aangewezen zijn op de verkoop van merchandise achter in de zaal.
Na de set van twee uur werd het optreden traditiegetrouw – gelukkig maar – afgesloten met hun evergreen ‘Mercy’. En natuurlijk liet de zaal band daarna niet zomaar gaan. Een toegift was meer dan gewenst. Het toont de grootsheid van Dave Gonzales dat daarvoor Dusty Ciggaar werd uitgenodigd mee te spelen. Wat een lekker jam en een fantastisch slotakkoord op een schitterend weerzien met The Paladins werd.
