Rag 'N' Bone Man raakt gevoelige snaar in Melkweg

De carrière van Rag ‘N’ Bone Man heeft afgelopen jaar een behoorlijke vlucht genomen. Waar hij na zijn hit ‘Human’ amper vier maanden geleden de kleine zaal uitverkocht, was ook de kaartverkoop van The Max binnen één dag voltooid. Was hij voor 1500 man net zo overtuigend als eind november?

Rag ‘N’ Bone Man

Het concert begon stiekem al in de rij voor de ingang. Rory “Rag ‘n’ Bone Man” Graham kwam gewoon de rij langs met een camera om eens even te kijken wie er nou zo allemaal naar het concert kwamen. Een praatje, een selfie alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

De opener van het echte concert was met ‘St. James’ een mooi klein begin. Rory op gitaar voor een groot theaterdoek. Het blijft toch weer vreemd hoe zijn schitterende, donkere soulstem in contrast staat met het uiterlijk. Waar je een oude, donkere, soulvolle Amerikaan verwacht… krijg je een grote, blanke Brit. Opgegroeid in de achterbuurten van Brighton kwam hij in aanraking met rap, maar volgde zijn hart door deze muziekstroming te kiezen. Een juiste keuze!

Ook in het tweestemmige ‘Lay My Body Down’ maar vooral bij ‘Life In Her Yet’ kwamen de kwaliteiten van Graham bovendrijven. Ingetogen en volle overtuiging kreeg hij de zaal werkelijk muisstil. Vanzelfsprekend was dit zelfde publiek niet stil te houden bij zijn grote hit ‘Skin’ die hij heel klein speelde op de piano. Letter voor letter werd het nummer meegezongen en leek Rory zichzelf soms in z’n arm te knijpen. Ook hij weet dat hij een jaar geleden nog in half lege kroegjes stond te zingen.

Internationale fanschare

Dat Rag ‘N’ Bone Man in zijn eigen land populair is was natuurlijk te verwachten. Echter is de hoeveelheid Britse fans in de Melkweg bijna niet te ontkennen. Misschien wel een kwart van de aanwezigen had de Engelse nationaliteit. Vragend naar de reden bij een fan: “This guy makes us forget that we live in a shitty country, isn’t this a great reason to get totally drunk in Amsterdam?”. Zo heeft iedereen een eigen reden om naar een concert te gaan.

Met slechts 1 echt album op zak (de EP’s daar gelaten) is het lastig om ruim anderhalf uur de mensen geboeid te houden in een grote zaal als Melkweg. Helaas is het tweede deel van het concert voor een aantal mensen de gelegenheid om drankjes te halen of een lekker bij te kletsen wat de sfeer wat onrustiger maakt en soms tegen het saaie aan nijgt. Gelukkig is daar natuurlijk de superhit ‘Human’ die werkelijk op het juiste moment kwam.

Hoewel het voor een aantal een hoogtepuntje zal zijn (“we komen voor die ene hit”), waren juist de twee nummers nar de toegift de betere van de avond. ‘Bitter End’ en ‘Hell Yeah’ bewezen het gelijk van een natuurlijk talent. Je naar huis laten gaan met het deuntje van het laatste, onbekende liedje. Niets is menselijker dan het leukste onthouden. Ook bij het wachten op de jassen, werd de soul en gospel mee geneuried.