Zoavond stonden de Blues Pills in Burgerweeshuis in Deventer. Het voorprogramma Drive by Wire paste goed in de sfeer van de avond. Luid en snel bracht deze Nederlandse band acht nummers ten gehore die het goed deden. Scheurende gitaren en een goed fundament met bas en drums waarop zangeres Simone Holsbeek haar stem kan laten horen. Het was een thuiswedstrijd voor deze band uit Deventer die een prima opwarmer was voor de hoofdact Blues Pills.
Zangeres Elin Larsson is een schone verschijning die allesbepalend is voor de Blues Pills. Ze heeft een energie met level 100 en een stem die zeer krachtig is. Elin staat geen moment stil en stuitert als een dolle over het gehele podium. De bandleden worden daarbij gedegradeerd tot standbeelden want Elin heeft enkele vierkante meters nodig.
De ‘Lady in Gold’-tour werd afgesloten in Deventer. Deze nieuwe plaat is wat meer soul ten opzichte van de voorganger die meer rock/blues/psychedelisch getint was. Een prima nieuwe plaat al is het beste nummer een cover van Tony Joe White ‘Elements and things’.
De band begint direct luid en met het gaspedaal op honderd. Dit gaspedaal gaat er pas vanaf in de eerste toegift. Halverwege het concert is het hoogtepunt als ‘Elements and things’ in een prachtige lange uitvoering wordt gespeeld. Het nummer steekt er duidelijk boven uit.
Live valt met name de energie van Elin op, maar muzikaal is de band nog in ontwikkeling. Wanneer Elin na ‘Little sun’ het podium verlaat en de band een lang outro kan spelen, verwacht je dat iedereen wel even zijn minute of fame probeert te pakken, maar helaas ze blijven op hun plaats staan en blijven in dienst van de band spelen. De heren waren niet van hun plaats af te krijgen. Enkel bij het opkomen en verlaten van het podium wisten ze meer dan 1 m2 te bewegen. Elin moet wel een conditie hebben waar je u tegen zegt want aan haar was niks te merken dat dit de laatste show was van deze tournee. Respect, wat een heerlijke aanstekelijke energie en lach gaf ze mee aan het publiek.
Pas in de toegift bij ‘I Felt the Change’ kwam het eerste broodnodige rustpuntje. Elin solo op keyboards. Juist dan hoor je hoe goed en krachtig haar stem is. Het muzikale palet is tijdens de show wat te veel dichtgesmeerd met ieders bijdrage waardoor de nummers wat te veel op elkaar gaan lijken en de melodielijnen wat naar de achtergrond verdwenen.
Pas bij de cover van Jefferson Airplane ‘Somebody to love’ en bij afsluiter ‘Devil man’ weet de band de nodige nuance te brengen en de show naar een hoger niveau te tillen. Deze momenten waren wat te schaars. Op dit moment is Blues Pills nog een echte goede festivalband, want na drie kwartier tot een uur is het enthousiasme van Elin wel uitgewerkt.
Foto’s (c) René Obdeijn
