Technisch briljant en snel gitaar kunnen spelen is indrukwekkend en knap. Maar die ene noot of dat ene akkoord zoveel aandacht geven door gevoel en klank is minstens zo bijzonder, zo niet doeltreffender. En dat is wat de Nederlandse gitarist Marzio Scholten doet. Zijn zesde album We Never Left Town is een juweel van eenvoud en bevlogenheid.
Het is even wennen na de blitse indie-jazzrock met zijn band Identikit, want Scholtens nieuwe project is een heel ander verhaal. Op We Never Left Town is de gitarist voor het eerst solo te horen. Scholten nam het album thuis op en tekende voor zowel de composities als productie. We Never Left Town vormt een ode aan het leven buiten de stad, jeugdvriendschappen en familie. Die thema’s vertaalt Scholten in negen instrumentale stukken met een hoog Americana-gehalte. Dat betekent een mix van jazz, folk, blues en country.
Akoestische en elektrische gitaarpartijen vloeien harmonieus door elkaar heen in aangrijpende melodieën en doeltreffende solo’s. Marzio Scholten is geen overheersende gitarist met allerlei capriolen. Maar juist dat siert hem. Sterker nog, daarin zit zijn kracht. Scholten weet je met precies de juiste akkoorden, noten en loopjes te grijpen. In de verte doet hij denken aan grootheden als Pat Metheny en Bruce Cockburn. Zijn ingetogen spel wordt omgeven door een ruimtelijke sound.
Soms klinkt er melancholie, maar nergens te zwaar. Zijn composities spreken sterk tot de verbeelding. Alsof je kijkt naar een documentaire over een hechte groep dorpsbewoners in een prachtig weids door bergen omgeven landschap, daar waar men aandacht heeft voor de natuur en voor elkaar. Die film is met 37 minuten aan de korte kant. Maar het zijn dan wel 37 gemeende en betekenisvolle minuten waarmee Scholten je raakt daar waar het moet: in je hart. Een schitterend album met enorme zeggingskracht.
(9/10) (eigen beheer)
