Oliver Alexander heeft bijna een verhaal als een jongensboek. Goede leerling op het gymnasium, en jaren later een keurige baan als Marketing Manager. In zijn vrije tijd was het schrijven van muziek zijn grote passie en dat bleek de opstap voor een grote ommekeer in zijn leven. Vier jaar later staat hij met zijn band in de kleine zaal van de Paradiso om te bewijzen dat de keuze destijds een goede is gebleken.
De keuzes van Oliver Alexander
Zijn verrassende keuze om vanuit de vastigheid in het bedrijfsleven te kiezen voor de onzekere muziekindustrie getuigde destijds al van lef. Zijn eerste EP ‘Transmission’ werd al meteen goed ontvangen en kreeg een hoop, positieve bijval door de fijne jazzinvloeden op het album. Ook in Paradiso kwamen deze nummers uitstekend tot hun recht, ware het niet dat de afstelling van het geluid zeer te wensen over liet. In de zaal was het vooral het harde slagwerk van de enthousiaste drummer Daan Quittner wat de boventoon voerde.
De microfoon van Oliver stond ook te zacht waardoor zijn stem niet het gewenste effect had. Erg spijtig omdat het stemgeluid van Alexander, op plaat, wat weg heeft van Julian Velard of soms zelfs wel van Michael Bublé. Jammer genoeg werd dit dus helemaal teniet gedaan tijdens het schitterende ‘I Thought I Could Trust You’.
Slimme covers
Oliver was wel duidelijk goed gemutst want hij babbelde er heerlijk op los tussen de nummers door. Waar dat soms heel hinderlijk kan zijn was het zondagavond juist een persoonlijke toevoeging. Bij beginnende artiesten is het prettig om te horen waar de inspiratie van de songs vandaag komt, en hem/haar beter te leren kennen. Ook gaf hij ruimschoots de ruimte aan zijn geweldige band om de specialiteit van het betreffende instrument te laten zien. Voornamelijk de vingervlugge gitaarkunsten van Tijmen werden keer op keer bekroond met een luid applaus door het publiek. Wat een ongekend talent is deze gitarist, zowel de elektrische solo’s als akoestische akkoorden waren foutloos en vol overgave.
In de set was ook ruimte gemaakt voor een drietal slimme covers. De jazzy uitvoering van John Legends ‘Ordinary People’ was van internationale allure. Door de grootste uitvoering bijna Las Vegas-waardig.
Wie eerder bij een optreden van de Rotterdammers is geweest kunnen zich vast de Spice Girls cover ‘Stop’ herinneren. Deze is omgetoverd tot de titel ‘Right Now’ en is dankzij de tweekoppige blazerssectie een prachtige uitvoering geworden. Maar de meest opvallende cover was die van One Direction. Een zeer verrassende keuze om ‘Drag Me Down’ over te laten gaan in ‘I Knew You Were Trouble’ van Taylor Swift op een manier die zeer veel respect afdwingt.
Debuutalbum
Waar het zondag voornamelijk om ging was natuurlijk de aankondiging van het (nog te verschijnen) debuutalbum die begin dit jaar zal verschijnen. Veel nieuw muziekwerk werd al aangekondigd en ‘Perfect Alibi’ was zelfs zo vers dat de tekst nog maar net af was, en stiekem van een spiekbriefje moest worden afgelezen. Of de akoestische versie van het nummer ook de eindversie zal zijn werd niet prijs gegeven, maar het zou zonde zijn om het nummer op te poetsen. Iets wat zo mooi straalt heeft geen poetsdoek meer nodig. Het werd wel in Paradiso duidelijk dat het jazzgeluid van de eerste EP plaats heeft moeten maken voor een popsound. Aan de ene kant erg jammer omdat de combinatie van de band met het stemgeluid van Oliver Alexander bijna gemaakt is voor jazz. Maar hij weet als geen ander dat de de onzekere muziektoekomst meer kans van slagen heeft met dit nieuwe popgeluid.
Aan de kwaliteit van het gezelschap zal het zeker niet liggen, het is nu een kwestie van naamsbekendheid creëren door veel op te treden. Laten dat nou net de twee specialiteiten zijn van Oliver. Een goede zanger en een geweldige band, met genoeg ervaring in de marketing. De Nederlandse popwereld heeft er een nieuwe speler bij.
Foto’s: Eric van Nieuwland
