De naam Mike’s Electric Mud is nog niet zo bekend. Niet zo verwonderlijk, want deze band bestaat pas twee jaar. De naam van frontman Maikel van Bogget is een stuk bekender in de Nederlandse bluesscène. Deze zanger/bluesharpspeler uit Limburg is al meer dan twintig jaar actief. Hij heeft in verschillende lokale bands gespeeld. Tevens stond deze bluesharp professor als gastmuzikant met diverse bluesartiesten uit binnen én buitenland op het podium. ‘Mike’s Electric Mud’ is de titel van hun debuutalbum. Dit is niet zomaar een album met bluescovers. Nee, deze vijf mannen brengen een ode aan een aantal grootheden die de blues gevormd hebben, zoals Willy Dixon en Jimmy Reed.
Er wordt met stampende blues van start gegaan, meteen ondersteund met de bluesharp van Maikel. Dit is ‘Mr. Highway man’, origineel door Chester Burnett. Burnett werd halverwege vorige eeuw bekend onder de naam Howlin’ Wolf. Daarom snap ik de keuze om de zang van Maikel te vervormen, het past binnen het geheel. Toch vind ik het jammer, hij heeft immers een prettige stem. Mike’s Electric Mud heeft een heerlijk lang instrumentaal stuk toegevoegd, waarin de bluesharp ruimschoots te horen is. Na twee nummers waarin Maikels stem vervormd werd, horen we vanaf nu zijn eigen stem.
Één van de grote idolen van Maikel is zanger/harmonicaspeler Lester Butler. Het coveren van The Red Devils kon dus niet uitblijven. Als eerste heeft Mike’s Electric Mud gekozen voor ‘Driftin’. Al tijdens het intro is de bluesharp duidelijk aanwezig. Mede door de herhalingen is het ritme behoorlijk opzwepend. De volumeknop krijgt een zwieper naar rechts. Drummer Rick Bours raakt de cimbalen een aantal keer ‘vol’ op de buitenrand. Dit alles wordt prima ondersteund door bassist Henri Colbers. Deze lange versie bevalt mij zo goed dat ‘Driftin’ meteen op repeat gaat.
Het uitgebreide instrumentale stuk in ‘Stranded in St. Louis’ is er één om je vingers bij af te likken. Vooral het gitaarspel door Marc Gijsen en Peter Mathijs (alias PM) Linsen is mooi neergezet. Het geluid is goed verdeeld over de boxen. Natuurlijk komt de bluesharp weer volop aan bod. Met name op het laatst hoor de gedrevenheid in de stem van Maikel.
Het geluid klinkt anders als ‘Devil Woman’ gespeeld wordt. Logisch; want dit is een live versie. Opgenomen tijdens het Moulin Blues Festival van afgelopen jaar. Weer laat gitarist PM een staaltje van zijn kunnen horen. Ook het laatste nummer is live opgenomen. Tijdens ‘Cross your heart’ is het geroezemoes van het publiek goed te horen. Zonde dat er zoveel gepraat wordt. De live nummers zijn zeker op zijn plaats. Mike’s Electric Mud toont hier mee aan dat alle bandleden over heel wat bluesbagage beschikken.
De geluidskwaliteit had een fractie beter gekund. Aan de andere kant past dit wel in het totale plaatje.
Zoals eerder gezegd, zijn dit allemaal covers van diverse bands/artiesten. Bij een album als dit bestaat de kans dat de eenheid ontbreekt en het album voelt als een potpourri van te veel verschillende elementen. Mike’s Electric Mud heeft het voor elkaar gekregen om heuse eenheid te creëren. Veel van deze nummers zijn al ontelbare keren gecoverd. Maar dat is géén belemmering. Deze 12 nummers geven een beknopt, maar mooi overzicht van al het moois wat de blues heeft voortgebracht. Meestal verpakt in een opzwepend en/of stampend ritme. Dit zijn stuk voor stuk nummers die tijdens een live concert voor een prima sfeer zorgen. Voortreffelijk gespeeld door mannen met passie voor blues. (8/10, Eigen beheer)
