Gisteravond stonden Frank Turner & The Sleeping Souls op het programma in het Amsterdamse Bostheater. Vorige week werd bekend gemaakt dat het om een intieme, akoestische duo show zou gaan, in plaats van de geplande show met band. Het is nog steeds niet duidelijk waarom de band uiteindelijk niet is mee gekomen, maar wat wel duidelijk is geworden, is dat Frank zijn Sleeping Souls absoluut niet nodig heeft om er een prachtige avond van te maken.
Een beetje onwennig voelde het wel. Wie Frank Turner al wat langer kent, weet dat zijn roots liggen in de punk-rock en dat hij met zijn bandje garant staat voor een show waarbij je niet stil kunt staan. Het publiek liep vanavond binnen vanuit het bos, langs romantische lichtjes in de bomen, en kreeg een kussentje om op te zitten in een theatertje. Dat voelde als een vreemd begin van een punk-rockprogramma. Ook aan voorprogramma Call It Off was te merken dat zij zich niet helemaal op hun plaats voelden in de akoestische setting. Hun pop-punk was overduidelijk geïnspireerd door Green Day, Simple Plan en Sum 41, maar was hoogstwaarschijnlijk niet eerder gespeeld op akoestische gitaren. De jongens kwamen onzeker over, ze wisten de aandacht niet vast te houden, en in het publiek ontstond geroezemoes. Zou dat wel goed komen straks met Frank Turner zonder zijn Sleeping Souls?
Het tweede voorprogramma, Tim Vantol, was duidelijk meer op zijn gemak in zijn eentje. Dat Tim fan is van Frank Turner en Mumford & Sons was goed te horen. Helaas ging daardoor de unieke identiteit van Tim Vantol een beetje verloren. Wel slaagde hij er in het publiek op te warmen voor het main event, en de eerste mensen begonnen zich tijdens zijn set staand te verzamelen op de eerste rij, voor het podium.
Maar dat Frank Turner wel vaker op het podium staat zonder zijn Sleeping Souls wordt al heel snel duidelijk. Hij speelde vanavond dan ook een andere set dan wij van hem gewend zijn met band. Voor deze 1958e show had hij wel een setlijst voorbereid, maar was ook vrij om daar van af te wijken, een vrijheid waar hij duidelijk van genoot. Vanavond werd Frank enkel bijgestaan door Matt Nasir: oorspronkelijk basgitarist, de pianist van The Sleeping Souls, en vanavond op mandoline en mandola. De chemie tussen de jongens spatte van het podium, en als Frank het niet tig keer had herhaald dan had niemand door gehad dat Matt veel nummers pas eerder die dag voor het eerst speelde op zijn nieuwe instrumenten.
Ook zonder zijn band wist Frank direct duidelijk te maken dat dit geen zitconcert zou worden, maar een energieke rockshow. Al bij het tweede nummer ‘Recovery’ had een groot deel van het publiek zich verzameld in de open ruimte tussen het podium en de tribune, en steeds meer mensen volgden. Pas bij het vijfde nummer ‘If I Ever Stray’ was duidelijk te horen hoe veel de band normaliter toevoegt, maar het publiek zong en klapte uiterst enthousiast mee, en het gemis werd snel vergeten.
In ‘Glorious You’ zong Frank “If we all pull together, we can lift up the weight of the world from your shoulders, just for a moment or two”. Dat is precies wat Frank Turner met je doet, ook in deze intieme setting. Hij was vanavond open en eerlijk, en gaf toe zijn eigen teksten te moeten googlen voor de oudere nummers die hij zelden meer speelt. Want vanavond speelde hij veel nummers die normaal de revue niet passeren als hij met de hele band komt. Op verzoek van de meest trouwe fans kwamen vanavond onder andere ‘Substitute’, ‘A Love Worth Keeping’ en ‘Smiling At Strangers On Trains’ (origineel van Frank’s oude band Million Dead) voorbij. De intieme band tussen Frank en zijn fans werd nog duidelijker toen hij een nieuw nummer voor ze speelde, nog niet eens af, nog nergens gehoord. Frank vroeg het publiek dit nummer alsjeblieft niet te filmen, en dat gebeurde dan ook niet.
Maar Frank nam niet alleen even alle zorgen weg, hij gaf ook bakken met energie om de rest van de week tegemoet te gaan. Ook zonder de rest van zijn Sleeping Souls zette Frank Turner een energieke rockshow neer, de gitaarsolo’s in publieksfavorieten ‘Photosynthesis’ en de Queen cover ‘Somebody to Love’ in deze setting uitgevoerd op mandoline. Halverwege de show was alle al twijfel verdwenen, dit werd gewoon een onvergetelijke avond, zoals we gewend zijn van Frank Turner. En ook na deze show zonder de Sleeping Souls liep het publiek uiterst voldaan het terrein af, zich afvragend hoe zo’n intieme show toch kon voelen als het beste optreden van Frank Turner tot nu toe. En volgende keer gaan ze zeker weer, want iedereen kan één á twee keer per jaar wel een dosis Frank Turner gebruiken.
Foto’s (c) Armand Hoogland
