50 Jaar geleden brachten The Beach Boys een album uit dat voor hen zelf een nieuwe weg insloeg. In de halve eeuw daarna bleek het één van de meest invloedrijkste albums uit de popgeschiedenis te worden. Om maar een voorbeeld te geven: toen The Beatles bezig waren met de opnames van ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, was de band zeer beïnvloed door ‘Pet Sounds’. 50 jaar later is ‘Pet Sounds’ nog steeds een album dat veel huidige artiesten ook nog altijd inspireert. Dat werd deze avond in het Concertgebouw in Amsterdam wel bewezen door over het algemeen jonge Nederlandse artiesten, die allen een eerbetoon hielden aan de legendarische Californische band. Precies dezelfde zaal als waar The Beach Boys in 1969 ook optraden. Daar herinnerde popprofessor Leo Blokhuis het publiek aan het begin nog even aan. Hij zou vooral in de eerste helft de geschiedenis van de broers Wilson, Al Jardine en Mike Love doornemen.
De avond werd begonnen met een nummer van het album ‘Holland’: ‘Sail On Sailor’, gezongen door Bewilder-frontman Maurits Westerik. In de eerste helft kwamen er nummers voorbij die niet van ‘Pet Sounds’ afkomstig waren. Bijna allemaal werden ze van achtergrondinfo voorzien door Leo Blokhuis, of aangekondigd door organisator Yorick van Norden. Anne Soldaat, de net als van Norden de hele avond onderdeel van de muzikale begeleiding uitmaakte, nam vervolgens ‘Lonely Sea’ voor zijn rekening, waarna Maxime Barlag en Danny van Tiggele ‘All I Wanna Do’ zo fris lieten klinken alsof het pas was uitgebracht. Ook Dave von Raven en Arjan Spies van The Kik wisten ‘Girl, Don’t Tell Me’ makkelijk naar hun hand te zetten.
Het interessante was juist dat er tijdens deze eerste helft minder voor de hand liggende nummers van de band werden gespeeld. Zo zong Berend Dubbe van Bauer het ‘Smiley Smile’-nummer ‘Wonderful’, en de dames van Clean Pete het jazzy ‘The Surfer Moon’. Het hoogtepunt van de eerste helft kwam echter van twee artiesten die zichzelf enkel op piano begeleidden. Eerst Ruben Hein met een sobere versie van ‘Disney Girls’, en daarna Jett Rebel (die niet van te voren was aangekondigd) met het obscure nummer ‘Still I Dream Of It’, van het onuitgebrachte album ‘Adult Child’.
Waar Leo Blokhuis in de eerste helft vaak tussendoor kwam met collegeachtige stukjes popgeschiedenis, hield hij dat bij het tweede deel van de avond beperkt tot aan het begin. Een korte inleiding deed hij over het album dat daarna integraal werd gespeeld: uiteraard ‘Pet Sounds’. Een album dat bijna een solo-album van muzikaal genie Brian Wilson is. Iemand die hem eerde met een shirt met daarop de tekst ‘Brian Wilson is my God’, mocht de albumopener ‘Wouldn’t It Be Nice’ voor zijn rekening nemen: Jett Rebel, die ook in het Concertgebouw weet hoe hij de zaal voor zich moet winnen. Het was dan ook even nogal een contrast toen Clean Pete daarna een letterlijk vertaalde versie bracht van ‘You Still Believe In Me’. Een nummer dat een beetje uit de toon viel in een integrale uitvoering van het album, terwijl de rest juist vrij dicht bij het origineel bleef. De Volendamse close harmony groep Dandelion, die de hele avond als achtergrondkoor dienst deed, nam vervolgens ‘That’s Not Me’ voor zijn rekening. Bart Hoevenaar zong vervolgens ‘Don’t Talk (Put Your Head On My Shoulder)’, en Dave von Raven en Arjan Spies wisten ook goed raad met ‘I’m Waiting For The Day’.
‘Pet Sounds’ bevat met ‘Let’s Go Away For Awhile’ en de titeltrack twee instrumentale overgangnummers waarin de sanengestelde band liet horen hoe nauwkeurig ze bij het origineel probeerden te blijven. Ook met het veelgeprezen ‘God Only Knows’ door Maxine en Danny werd het origineel bijna geëvenaard. Hierna was het opnieuw Ruben Hein die indruk maakte met zijn versie van ‘I Just Wasn’t Made For These Times’. Yorick van Norden sloot vervolgens het Pet Sounds gedeelte af met ‘Caroline No’.
Een toegift volgde nog met het door van Norden en Dandelion à capella gezongen ‘And Your Dreams Come True’ en tot slot nog even één van de bekendste Beach Boys-hits; ‘California Girls’. Opvallend genoeg ontbrak juist één van de grootste klassiekers van The Beach Boys: ‘Good Vibrations’, maar dat mocht de pret niet drukken.
Leo Blokhuis vertelde dat ‘Pet Sounds’ in Amerika nog niet direct werd omarmd als een meesterwerk, maar daar is tijdschrift Rolling Stone later op terug gekomen. Ook deze mooie line up van Nederlandse artiesten onderstreepte deze avond de klassieke status van het album. Dat nauwkeurig werd geëerd in een klassieke zaal, waar het thuis hoort.
