The Gaslight Anthem hebben momenteel een sabbatical, en dus zag frontman Brian Fallon de kans om een soloalbum uit te brengen. ‘Painkillers’ is zijn solodebuut (hoewel hij eerder onder de naam The Horrible Crowes in 2011 ook al een uitstapje maakte). Maar wie verwacht dat hij hier een andere richting voor is ingeslagen dan met zijn vaste band heeft het mis.
Al vanaf Fallon’s opener ‘A Wonderful Life’ is de invloed van Bruce Springsteen, waarmee de band ook zo vaak werd vergeleken, niet te vermijden. Hoewel het rauwe randje van The Gaslight Anthem hier meer heeft plaatsgemaakt voor heartland rock en folkpunk. Hoewel ‘Rosemary’ nog wel die rauwheid heeft en zo op het album ‘Handwritten’ had kunnen staan. ‘Steve McQueen’ is een ballad á la ‘National Anthem’ van datzelfde album. ‘Nobody Wins’ klinkt echter weer als het rustige broertje van ‘The ‘59 Sound’. Terwijl hij met tracks als ‘Long Drives’, ‘Mojo Hand’, ‘Open All Night’zelfs een beetje met country.
‘Painkillers’ is eigenlijk te omschrijven als ‘The Gaslight Anthem meets folk’. Waarmee de vergelijking met Frank Turner, die ook uit het vaatje van folkpunk tapt, gauw is gelegd. Maar ondanks dat de songs op het album dan weliswaar niet echt verrassend zullen zijn voor wie The Gaslight Anthem al jaren volgt; de songs zijn stuk voor stuk wel pakkend en sterk. Waarmee ‘Painkillers’ een verademing is voor wie het de productie van het laaste Gaslight Anthem album ‘Get Hurt’ te groots vond, en vond tegenvaller. ‘Painkillers’ is het beste album dat The Gaslight Anthem nooit hebben gemaakt. (8/10) (Island)
