5 Jaar hebben we op een nieuw album van Duran Duran moeten wachten. Dat is gelijk aan het tijdsverschil tussen hun eerste album ‘Duran Duran‘ (1981) en het album ‘Notorious‘ (1986), alleen werden in die tussentijd nog 3 andere albums uitgebracht. Als we naar die periode, waarin ze hun grootste successen behaalden, terugkijken, is er in de afgelopen 25-30 jaar qua sound veel veranderd.
Waar Mark Ronson op het vorige album ‘All You Need Is Now‘ meer teruggreep naar het oude, vertrouwde ‘Duran Duran’ geluid, zijn de heren op ‘Paper Gods’ een andere weg ingeslagen. Het moest meer funky en dansbaar worden. Dat is gelukt, maar er zijn wel de nodige gemiste kansen.
De titeltrack ‘Paper Gods‘ krijg pas na een minuut eindelijk zijn vorm en klinkt dan op zich niet onaardig, maar als titeltrack had m.i. beter een ander nummer gekozen kunnen worden. Veel elektronische drums en een apart refrein. Niet bepaald een nummer wat je snel op repeat zet. Dat gebeurt bij ‘Last Night In The City’ al veel sneller. Kiesza is hierop de gastzangeres, die direct haar stempel op het nummer drukt met een heel sterk intro. Dan valt het even iets terug met, wederom, een elektronisch deuntje van bas en drums, maar gelukkig is daar ook al snel een funky gitaarriffje van Dom Brown en komt het nummer goed op gang.
‘You Kill Me With Silence’ doet direct denken aan ‘The Chauffeur’ (Rio), maar dan een heftig geherprogrammeerde versie hiervan. Aan de ene kant heeft het wel iets, maar aan de andere kant druk je liever snel door naar de volgende track. Hierdoor komen we gelukkig direct bij het meest aansprekende nummer van het album terecht. ‘Pressure Off’ is een ontzettend lekker nummer, misschien wel het beste van het album. De kenmerkende gitaarriff van Nile Rodgers swingt echt de pan uit. Ook de zang van Janelle Monáe komt erg goed tot z’n recht in dit nummer. Niets op aan te merken, of het moet het apart schreeuwende zangpartijtje van LeBon aan het begin en halverwege het nummer zijn. Het refrein blijft na 1 keer luisteren al direct hangen en dat is een goed teken. Gelukkig weinig elektronisch gefriemel op dit nummer (thx Nile!), een strakke baslijn, real-time drums en die witte Stratocaster. Meer heb je eigenlijk niet nodig.
Erg prettig om te horen dat ‘Face For Today’ een beetje op dezelfde voet verder gaat, maar ook hier weer elektronische drums. Het refrein trekt het nummer in elk geval prima aan en doet dan gelijk denken aan het ‘Notorious’-tijdperk. Het zou op dat album absoluut niet hebben misstaan. Dan ‘Danceophobia’… ik wilde hem bijna overslaan, maar bedacht mij gelukkig net op tijd… Ja, dit is lekker, ook dat hese stemmetje van Lindsay Lohan (wtf!?) tijdens het nummer. Dit nummer kan wel eens een erg vaak gesampled dingetje gaan worden.
‘What Are The Chances’… Iedere artiest heeft wel zo’n nummer waarvan je denkt: “het album moet gevuld en dit stond nog ergens in een mapje op de harde schijf”. Niet onaardig, maar ook niet echt mijn ding. ‘Sunset Garage’ en ‘Change the Skyline’ zijn beide weer lekkere uptempo, funky nummers. Op die laatste is overigens duidelijk Rodgers’ co-productie hoorbaar.
‘Butterfly Girl’ is een juweeltje; strak, funky en weer real-time drums. Heerlijk! Anne Ross verzorgt hier de zang en Dom Brown en John Frusciante (Red Hot Chili Peppers inderdaad) komen als gitaristen samen erg goed uit de verf. ‘Only In Dreams’ is weer een typisch Nile Rodgers nummer. De Chic invloeden, waar met name John Taylor nogal eens naar hint, zijn duidelijk hoorbaar en maakt het een prettig geheel. Voor ‘The Universe Alone’ wordt een compleet koor aangerukt om de gitaar van Frusciante uit te leiden.
Op de deLuxe editie staan een 3-tal bonusnummers. Waarom de standaard editie deze moet missen, is mij een raadsel. Juist deze 3 nummers zijn, ondanks de elektronische drums, erg prettig om naar te luisteren. Met ‘Planet Roaring’, ‘Valentine Stones’ en ‘Northern Lights’ wordt het album meer dan waardig afgesloten.
Waar de verwachting hooggespannen werd gehouden doordat Warner Bros. het viertal wist te contracteren voor hun 14e studioalbum en de hulp van Mark Ronson en Nile Rodgers werd ingeschakeld om weer een knaller van een album af te leveren, valt het eindresultaat, wanneer je in eerste instantie even snel door de nummers skipt, enigszins tegen. Niet dat het een slecht album is, maar het merendeel van de nummers klinkt te geprogrammeerd. Elektronische drums hebben de overhand, alsmede veel synthpop arrangementen. Daar zal ongetwijfeld een doelgroep voor zijn, maar dat het een Duran Duran klassieker à la ‘Rio’ gaat worden, valt zeer te betwijfelen en daar kan zelfs de aanwezigheid van Rodgers niets aan veranderen. Jammer dat de elektronische drums de overhand hebben. Het album had nét even meer inhoud gekregen wanneer die achterwege zouden zijn gelaten. Ga je er echter rustig voor zitten, dan blijkt het album, met hier en daar een ferme druk op de afstandsbediening naar het volgende nummer, erg goed te pruimen. (8/10) (Warner Bros. Records).
