18 februari was een datum die veel mensen rood omcirkeld hadden in hun agenda. Dat bleek niet alleen uit het feit dat het concert al lang en breed van te voren was uitverkocht, maar ook aan de gigantische rij voor Paradiso Amsterdam. Voor de mensen die na 7 uur bij de Paradiso verschenen konden netjes achteraan in de rij aansluiten die nog zelfs nog na de Hein Donnerbrug doorliep.
Andreas Moe
Het voorprogramma (Andreas Moe uit Zweden) was intussen al bijna afgelopen toen eindelijk het gehele publiek binnen was. Wat gelukkig niks wegnam van zijn optreden. De singer/songwriter uit Zweden zetten een prachtige set neer en had zelfs al een handje vol fans in de zaal die, volgens de zanger zelf, voor hem zijn aller eerste spandoek met zijn naam erop ooit hadden gemaakt.
Maar hoe goed een voorprogramma ook is, iedereen wacht natuurlijk op de hoofdact van de avond. Hoe klinken ze live? Welke liedjes zullen ze spelen? Zullen ze veel interactie maken met het publiek? Dat zijn vragen die je vaak veelvoudig bij concerten door de zaal hoort. Tijd om die eens te gaan beantwoorden.
Magisch
De lichten gaan uit. De muziek stopt en een overdonderd geluid van 1.500 man zet voort. Iedereen verwachtte dat de band gelijk het podium op zou komen, maar ze laten nog even op zich wachten. Na een intro muziekje, die geheel tegenstrijdig is van wat de band zelf speelt, komen de mannen het podium. Ze zijn ‘Ready’, wat tevens (geheel toepasselijk) ook het openingsnummer is. Een nummer waarbij gelijk al vanaf de eerste zin tot aan het laatste woord uit volle borst door het publiek werd meegezongen. Maar daar blijft het niet bij, want ook bij het volgende nummer zet iedereen de keeltjes weer open. Je kun jezelf bijna gaan afvragen of de zanger niet een beetje overbodig werd. Gelukkig niet, want ik denk dat ik wel voor iedereen kan spreken als ik zeg dat we Steve Garrigan maar al te graag zijn krachtige, magische mooie stem door de zaal horen galmen.
Niet alleen die van de zanger trouwens, ook de rest van de bandleden (gitarist Mark Prendergast, drummer Vinny May Jr en bassist Jason Boland) hebben een goede, krachtige stem die op de juiste moment als backing vocals worden ingezet. De setlist van de avond varieert tussen werk van hun debuut album ‘In A Perfect Wolrd’ en hun nieuwe album ‘Coming Up For Air’. ‘Way Back When’, ‘Unclear’, ‘One Day’, ‘Lost’, ‘High Hopes’, ‘Coming Alive’, stuk voor stuk prachtige nummers van beide albums die door de band live dan ook allemaal net nog een stukje beter worden neergezet.
Er hangt een magische sfeer in de Paradiso. Niemand geneert zich om mee te zingen, tranen van ontroering worden gelaten en er worden zelfs korte gesprekken gecreëerd tussen de band en het publiek. Met de hele zaal na de show door Amsterdam fietsen, de zanger Steve Garrigan zag het allemaal wel zitten. Maar er moeten eerst CD’s en andere dingen gesigneerd worden herinnert de gitarist hem even. “Well ok, maybe next time” zegt de zanger dan beleefd. Voor dat magische melodieën en zuivere zang vocals van de band worden voorgezet nemen ze eerst even de tijd om te vertellen waar het volgende nummer over gaat. ‘The One’ een nummer dat ze binnen een dag hebben geschreven. Ze waren namelijk uitgenodigd voor een bruiloft van goede vrienden, maar de dag van te voren kwamen ze er achter dat ze vergeten waren om een cadeautje te kopen. Wat doe je dan als band? Precies, je schrijft een nummer. Recht uit het hart.
Nieuw geluid
Maar heeft de band ook een andere kant? Een kant die niet alleen maar, liefdevolle, mee dromende en magische nummers kent? Jazeker! De vreemde eend in de bijt op de setlist was toch zeker wel ‘Play The Game’. Een nummer waarbij meer synthesizergeluiden gebruikt worden en de teksten ook wat harder zijn. Ondanks de nieuwe sound die de band creëert op het nieuwste album besluiten ze toch om af te sluiten met een van de meest typsiche Kodaline songs van hun nieuwe album, ‘Love Set You Free’. Wederom wordt er door het publiek uit volle borst meegezongen en staat op dat moment de wereld voor iedereen even stil. Je zou misschien denken dat na het laatste nummer iedereen wel genoeg had van al dat zingen, maar niet is minder waar.
De mannen hebben het podium nog maar nauwelijks verlaten of het gebrul van ‘We Want More’ galmt al door de zaal. Niet eenmaal, maar tweemaal word het geschreeuw om meer ingezet. Nog zelfverzekerder dan de eerste keer komt de band terug het podium op. ‘Honest’, ook weer een nummer dat het nieuwe geluid van Kodaline mooi neerzet, wordt ingezet en nog steeds kan niemand het laten om mee te zingen. Maar ondanks dat de band langzamerhand aan een ander geluid werkt sluiten ze, net als de setlist, af met een typisch Kodaline-nummer. Het nummer waar het tevens internationaal allemaal mee begon, ‘All I Want’. Nog een keer een schepje erboven op. Niet alleen de band, maar ook het publiek. Met z’n allen, nog een keer terug naar dat magische gevoel dat Kodaline je geeft zodra ze live de eerste noten laten klinken.
Foto: © Hans Kreutzer – archief Maxazine
