Een perfecte vrijdagavond in november uitgekozen, zonder regen, mist of andere nare zaken die het autorijden een stuk spannender maken dan nodig, om af te reizen naar Braboland. Niet voor het één of andere Prinsenbal maar Zaal De Pul in Uden was ons doel, om aldaar te genieten van een avondje Funckrock van de, al jaren, nog steeds regelmatig optredende, Amerikaanse band Mothers Finest. Ruim op tijd vertrokken mocht het verkeer op de vrijdagavond eens tegen zitten. Niet wetend of er een voorprogramma zou zijn en uiteraard wilden we niks missen. Zelden zo dankbaar geweest om het ruim op tijd aanwezig zijn want, er was inderdaad een support act. En wat voor één!
Penelope
Penelope uit de hoofdstad van ons eigen landje mocht de opwarmer zijn deze avond. Een heerlijke Rock/Metal band met nummers die qua zang wel wat doen denken aan Skunk Anansi maar ook het bombastische ritme van bijvoorbeeld Rammstein hebben. Zangeres Vicky van Zijl is de frontvrouw met een prachtige volumineuze rockstem. Zij oogt bescheiden, straalt een mooie eenvoud en bescheidenheid uit zonder opsmuk (die heeft ze ook absoluut niet nodig) . Maar jeetje, vanaf de eerste noot pakt ze je in, vol overgave zingt ze haar teksten met zoveel passie dat je het rechtstreeks ergens halverwege je middenrif voelt.
Een veelzijdige dame die op haar vierde al wist dat ze op het podium thuis hoort en haar meeste ervaring heeft opgedaan in rockopera’s. Samen met gitarist Allard Zwemstra en bassist Mauricio Guerra Lopez, die ik als drummer ook nog wel bij diverse coverbands heb gezien, en drummer Jusso Whistler (de hele avond lopen denken waar ik hem ook alweer van ken) jaaaa……van zijn samenwerking met één van mijn favoriete Nederlandse bassisten Barend Courbois, vormt de band een bijzondere mix die het beluisteren en bekijken waard is. Onder welke steen komt dit vandaan en waarom heb ik nog nooit eerder iets van hen gezien of gehoord, ze timmeren al anderhalf jaar aan de weg. Geen spijt dat ik na afloop hun in september uitgekomen CD ‘Bounce Back’ heb aangeschaft met daarop 8 uitstekende songs die zij allemaal gespeeld hebben deze avond. Indrukwekkend, rauw gevoelig en lekker.
Gitarist James Gary Moore (Moses Mo) heeft wel wat haren maar zeker geen streken verloren. Brutaal en guitig kijkt hij de zaal in, hij weet dat hij een uitstekende gitarist is, en bedankt zijn fans die vooraan staan tijdens één van zijn solo’s door zijn bezwete hoofd expres boven hen uit te schudden. “Die andere gitarist” John Hayes lijkt een ondergeschikte rol te hebben in het geheel. Af en toe pakt hij zijn moment en treed naar voren om slechts een fractie ten gehore te brengen van wat deze man daadwerkelijk in huis heeft. Persoonlijk vond ik dat wel jammer, ik waardeer en ken John Hayes al jaren als muzikant en zie/hoor hem liever met zijn eigen band of één van zijn projecten spelen. Ik voel dan toch veel meer passie en vibe. Wederom wel zwaar onder de indruk van bassist Jerry “Wyzard” Seay die zijn plek vooraan op het podium zeker verdient. Met weliswaar een serieuze attitude is het gaandeweg het optreden duidelijk met hoeveel plezier hij muziek maakt. De diversiteit in technieken die hij beheerst komen allemaal aan bod tijdens de razend knappe opzwepende solo’s die hij speelt.
Drummer Dion Murdock zorgt ervoor dat alles strak in het ritme blijft. Het recept voor swingende lichamen en een feestje. Mothers Finest treed graag op in Nederland waar het zichzelf verzekerd weet van een schare heel trouwe fans die elke keer dit feestje weer komen mee beleven. Dit is waarschijnlijk gelegen in het feit dat zij, wonderlijk genoeg, in Amerika zelf nooit ècht zijn doorgebroken. Zij belonen hun fans dan ook door nummers als ‘Burning Love’ , ‘Mickeys Monky’, ‘Piece Of Rock’ en ‘Baby Love’ nog steeds met veel enthousiasme te spelen. Als “tegenprestatie” verlangen zij slechts een gevoelige samenzang met “hun” publiek tijdens de cover van ‘Strawberry Fields’ van The Beatles wat best mooi klinkt als je dat met een hele zaal zingt! Mooie tegenhanger voor ‘Niggaz Can’t Sang Rock ‘N’ Roll’ wat stamt uit 1976 een statement wat klinkt als een uitdaging, door kenners bestempeld als een echt hardrock nummer met Led Zeppelin-achtige gitaarrifs. De fans hebben deze avond wederom gekregen waar ze voor waren gekomen. Maar een paar “locals” zijn na afloop van het concert totaal in verwarring. Een discussie op de stoep voor De Pul in onvervalst Brabants: “Moah dah snapt ge toch wel zeker, of ge moakt Hardrock, of ge speult Funk muziek”. Oh ja joh?
Foto’s (c) Rob Sneltjes/Maxazine
