Dana Fuchs (P60 Amstelveen, 20-11-2014)

De eerste keer dat ik Dana Fuchs zag optreden was in 2008, in de tent op Bospop, haar eerste optreden in Nederland. De temperatuur in de tent van Bospop, die net als de vochtigheidsgraad evengoed al behoorlijk hoog was die dag, deed ze daar tot kookpunt rijzen en haar naam was hier meteen gemaakt. Sindsdien nog een keer gezien in De Kade in Zaandam in 2010 en nu staan we dan klaar in P60 Amstelveen.

Voorafgaand aan dat spetterende debuut in 2008 was Dana Fuchs in de VS al een tijdje bezig. In 2001 speelde ze de hoofdrol in de off Broadway musical ‘Love, Janis’. Wie Dana heeft gehoord zal dat niet verbazen, haar stem doet onmiskenbaar aan die van Janis denken. Een eerste album uitgebracht in 2003, en in 2007 de rol van zangeres Sadie gespeeld in de rond Beatles songs opgebouwde film ‘Across The Universe’ waarin ze onder andere ‘Don’t Let Me Down’ en ‘Helter Skelter’ zong. En toen dus dat fraaie debuut in Nederland, waarna ze met behoorlijke regelmaat terug is blijven komen. Laatste studio album is ‘Bliss Avenue’ uit 2013 en nog maar een paar weken geleden kwam een nieuw live dubbel album uit, toepasselijk getiteld ‘Songs From The Road’.

De show in P60 vanavond is de eerste van een kort uitstapje in Nederland en België in november. Andere Nederlandse shows zijn zaterdagavond in De Tamboer Hoogeveen en zondagavond in W2 Den Bosch. Door vertraging die drummer Piero Perelli heeft opgelopen tijdens de reis naar Amstelveen is de soundcheck nog bezig als de deuren van P60 om acht uur opengaan en duurt het nog even voordat het publiek de zaal daadwerkelijk mag betreden en duurt het tot even na half tien voordat de band opkomt.

De band bestaat, naast Piero op drums, uit Walter Latupeirissa (bas) en Dana’s steun en toeverlaat Jon Diamond (gitaar). Dana’s muziek is een mix van blues, soul en rock en haar presentatie is energiek als altijd. Haar stem lijkt in de loop der jaren nog wel rauwer te zijn geworden en dat zegt iets als je bedenkt dat ze vanwege die stem 13 jaar geleden werd gecast voor de rol van Janis. Ze zet een degelijke show neer waarin ze voortdurend contact zoekt met het publiek, en heel vaak op haar knieen op de rand van het podium gaat zitten om de intimiteit te bereiken die zo helpt om mensen met je muziek daadwerkelijk te raken.

Er komt uiteraard het nodige voorbij van Bliss Avenue, maar ook van eerdere albums krijgen we juweeltjes te horen, inclusief de vette rock van Bad Seed van haar eerste album Lonely For A Lifetime. Na een paar nummers pakt Dana zelf de gitaar en vertelt dat afgelopen zomer haar vader is overleden, dat de man een diehard Johnny Cash fan was en dat ze daarom het volgende nummer voor hem gaat doen. Waarop een heel eigen uitvoering volgt van Cash’s Ring Of Fire. Heel mooi. Ze is blij weer terug te zijn in Nederland want ‘Holland was the first country that embraced me’. Piero en Walter vormen de solide basis waarop Dana schittert. Ze laat goed merken hoe blij ze is met haar ‘familie’. Hoe mooi het is dat drummer Piero Perelli nu al jaren bij de band is terwijl ze daarvoor de ene na de andere drummer versleet, hoeveel ze houdt van Walter Latupeirissa en dat ze nergens zou zijn zonder Jon Diamond, met wie ze vrijwel al haar nummers samen schrijft.

Na zo’n anderhalf uur stampende soul, rock en blues is de show over, maar de behoorlijk volle zaal blijft roepen om een toegift dus na een paar minuten zijn ze alweer terug.

Dana pakt opnieuw die gitaar en zet een mooie uitvoering neer van het eerste nummer dat ze schreef, het duistere ‘Tell Me I’m Not Drinking’. Met de ingetogenheid is het daarna wel gedaan. Er zou nog 1 song in de toegift moeten volgen. Maar we hebben er zin in dus het worden er 3. Met ‘Rodents In The Attic’ van haar laatste album drukt zij de gekte uit die ze af en toe in haar hoofd heeft. Een lekker nummer met een bizarre tekst. En op verzoek worden we ook nog getrakteerd op haar versie van ‘I’d Rather Go Blind’ van Etta James. En dan is het na 2 uur al weer voorbij. Wie erbij was was het erover eens, een optreden van een topband dat staat als een huis. En dat we als Dana weer langskomt zeker nog eens zullen gaan kijken.