Wat krijg je als je een hoge dosis testosteron, zuidelijk temperament, rondvliegend zweet en toverstokken met mokerharde slagen mixt met een mysterieuze, soms stuwende bas, psychedelische toetsen en gitaar en hier en daar wat zang? Naast explosiegevaar ook nog een potentieel heel fijne muziekavond. En dat is wat het optreden van PAUS allemaal in zich had vanavond.
PAUS, dat “toverstokken” betekent, is een Portugese band die bestaat uit Joaquim Albergaria en Hélio Morais op drums, die als een dubbele frontman vooraan op het podium zitten, Makoto Yagyu op toetsen en bas en Fabio Jevelim op toetsen en gitaar. De band is opgericht in 2009. In 2011 verscheen na een eerder uitgebrachte EP, hun debuutalbum ‘Clarão’. De band speelde eerder al op twee belangrijke Portugese festivals: Optimus Alive en Paredes de Coura waar ze inmiddels al een fenomeen zijn en dit jaar op Primavera Sound in Barcelona. In Nederland stonden ze dit jaar nog op Park Open in Arnhem, waar ik voor het eerst kennis met ze maakte. En vanavond dus in Merleyn.
De muziek is lastig te omschrijven maar kreten als experimenteel, psychedelisch, Afrikaans aandoende percussie en trommelpartijen met hypnotiserende ritmes in een hyperactief rockjasje met hier en daar wat dubstep invloeden, zouden een voorzichtige poging kunnen zijn. Maar hoe je het ook wilt omschrijven, de intentie, inzet en overtuiging waarmee alles gebracht wordt is sowieso aanstekelijk en zet je hoe dan ook in beweging. Het samenspel tussen de twee drummers is de basis van de sound van Paus en is heerlijk om naar te kijken. Ze zwepen elkaar met vuur in ogen en lijf meedogenloos op met gebroken en rondvallende stokken en opstattend zweet tot gevolg. Dat is ook één van de redenen dat je deze band het beste live gaat zien en horen in tegenstelling tot de plaat die deze zichtbare gedrevenheid mist. Een sterke bassist en een immer glimlachende gitarist maken het een echte band die zich er volledig ingooi. Dat de band hier ook al zijn eerste “kenners” heeft is duidelijk als bij de eerste tonen van ‘Deixa-me Ser’ een deel van het publiek direct met gejuich reageert.
Het blijft een apart fenomeen dat mensen vaak niet vooraan willen staan tijdens een concert. De lege halve cirkel tussen het podium en het publiek is dan ook redelijk groot tot aan de laatste twee nummers waar een enkeling zich naar voren waagt. Het is geen afgeladen huis deze avond maar de sfeer is opperbest. Met uitspraken vanuit het publiek als “Wat een vette sound man!” tot “Fantastisch, zo spelen die in trance” ben ik niet de enige die onder de indruk is van deze heren.
(Foto’s: Ariane van Ginneke, Maxazine)
