Leyla McCalla is de dochter van emigranten uit Haïti. Zij studeerde cello at NYU en verhuisde daarna naar New Orleans. In the big easy werd ze verliefd op de Creoolse muziek en was een tijdje lang een zogenaamde busker, een straatmuzikant. Af en toe speelde ze met “The Carolina Chocolate Drops”. Zij is zowel multi instrumentalist als zangeres en dus moest het er van komen dat ze eens een CD zou uitbrengen, en hier is hij dan.
Deze CD moet haar persoonlijke exploratie van afro-amerikaanse muziek en de haitiaanse geschiedenis weerspiegelen. En
dat lijkt zeer goed geslaagd in deze min of meer tribute van Langston Hughes, dichter van de 1920 Harlem renaissance. Laconieke verzen met simpele arrangementen van banjo of gitaar maar die zij, dankt zij haar klassieke opleiding, mooi kan verweven met de cello-klanken die door haar elegant ritmisch “geplukt” worden, als was ze bezig met cotton picking . Zeer speciaal is haar creool-frans hybride taaltje dat zij mooi laat mee resoneren op de melodie en de maat van de typische liederen. Hier en daar een dixie-deuntje zoals Rose -Marie en een echte zweterige Delta sfeer in “Love again blues” om tot bekering te komen in de gospelsong “When I can see the valley”.
Een luister en geniet CD, geen stompende blues, maar rustig voortkabbelende poezie , daarom zeker niet minder mooi. Haar lichte ongedwongen stem speelt een spelletje met de instrumenten. Soms lijkt het alsof ze zowat voor zichzelf zit te zingen. Totaal relaxed. (Dixiefrog Records) (8/10) (release: 21-10-2013)
