Bij Sammy Hagar denken velen direct aan de bands, Montrose, Van Halen en Chickenfoot. De hardrocker komt na de Cd’s met Chickenfoot terug met Sammy Hager & Friends. De vriendenclub rond Hagar bestaat o.a.uit Taj Mahal, Kid Rock, Nancy Wilson (Heart),Ronnie Dunn (Brooks & Dunn), Michael Anthony (ex-Van Halen, Chickenfoot), Neal Schon (Journey), Chad Smith & Joe Satriani(Chickenfoot), Bill Church & Denny Carmassi (Montrose). Klinkende namen in de rock scene. Degene die het album door de aanwezigheid van deze rockers gelijk in deze hoek willen drukken zullen echter bedrogen uitkomen. Eerlijk gezegd is de plaat verrassend toegankelijk en herbergt diversen stijlen.
Met vooral splinternieuwe nummers en enkele covers van o.a. grootheid Bob Seger begint de verrassing al bij het openingsnummer. Taj Mahal levert een bijdrage met zijn zang. Vervolgens horen we schitterende backing vocals bij Not Going Down. Bij Hagar fans van het eerste uur zullen de wenkbrauwen worden opgetrokken en een frons op de gezichten achter laten. Is dit Sammy Hagar, de hardrocker? Nog even geduld, we krijgen eerst nog een soul/gospel achtige bewerking van Depeche Mode’s “Personeel Jesus “ wat mij betreft wordt er meedogenloos afgerekend met het origineel. Een sublieme uitvoering.
Pas halverwege komen we uit bij het steviger werk zoals we dat enigszins kennen van Hagar. Het blijkt echter van korte duur en we gaan naar een vorm van pop en zelfs country. Dat is dan ook tevens het moment dat ik begin af te haken. Er staan een paar prima songs op dit slechts 36 minuten durende album maar in zijn totaliteit kan het mij niet overtuigen. Iedereen verdient een kans om een andere weg in te slaan. Het resultaat is dan ook dat er een kans bestaat dat deze plaat een groter publiek zal aanspreken. Fans van het oude werk van Hagar kunnen dit album zonder enige schroom links laten liggen. (6/10) (Frontiers Records)
