Een van de bekendste klassieke orkesten die een van de bekendste albums allertijden brengt. Dat kan niet anders zijn dan een verkoopstunt zou je zeggen. Rumours kwam van de hand van Fleetwood Mac en stond in 1977 tien weken bovenaan in de albumlijsten. Het album bracht destijds enkele grote hits, als ‘Go Your Own Way’, ‘Don’t Stop’ en ‘Dreams’, maar ook de andere nummers behoren door de jaren heen bij de bekendere nummers uit de jaren 70. Het Royal Philharmonic Orchestra (RPO) is in Nederland vooral bekend als het orkest dat de officiële hymne van de Champions League speelt, voor, tijdens en ná een wedstrijd. Het Londense orkest begint de laatste jaren naast klassiek ook meer en meer popmuziek te spelen en ‘Fleetwood Mac’s Rumours’ is misschien een mogelijkheid om definitief dat andere grote Londense orkest bij te halen.
‘Fleetwood Mac’s Rumours’ is precies hetzelfde van opbouw als het origineel van Fleetwood Mac. Er zijn echter enkele verschillen op te noemen. Logisch, want zonder één verschil was het de cd niet waard. Het eerste verschil is de Night of the Proms-achtige opening van het album. Fragmenten van de nummers verwerkt in ‘Second Hand News’ openenen het album en geven de verwachting dat het album vol bombast ten gehore gebracht zal worden. De verwachtingen zijn hoog gespannen.
Het album doorworstelende bekruipt me echter het gevoel dat het RPO toch enkele kansen heeft laten liggen. Het orkest werkte vele malen samen met beroemde koren, ditmaal is gekozen om de opname puur instrumentaal te houden. Een opname die overigens is gedaan in de beroemde Abbey Road Studio’s, en die Beatle-referentie is dan ook stiekem ingebracht in ‘Oh Daddy’ waar arrangeur James Craydon duidelijk refereert naar ‘Eleanor Rigby’. Het is een van de weinige uitspattingen die het album bevat, want verder wordt er meer afbraak aan ‘Rumours’ gedaan dan dat er een echte verbetering aan toegevoegd is.
Het RPO staat bekend door zijn uitstekende houtblazers en juist die groep wordt juist compleet overgeslagen op ‘Fleetwood Mac’s Rumours’. Veel stijkers en harmonie-arrangementen zijn het die de klok slaan en zelfs voor fans van Fleetwood Mac die wel eens wat anders willen horen is het dan ook even slikken. Wellicht de wat country-aandoende orkestratie van ‘You make loving fun’ of de afsluiter van de plaat, ‘Gold dust woman’ zijn wat uit de band springend. Op die laatste track krijgt het orkest bijval van niemand minder dan Peter Frampton, een aangename afwisseling op het album, dat toch wat matjes aandoet. Naast Frampton op die laatste track ook bijval van percussionist Miles Bould (Level 42, Incognito, Sting, Michael Jackson) en die combinatie tesamen maakt van het nummer het in feite enige hoogtepunt van ‘Fleetwood Mac’s Rumours’.
Al met al is ‘Fleetwood Mac’s Rumours’ een album dat voor de fans van de wereldberoemde band natuurlijk een moetje is om te hebben. Voor de liefhebbers die en van rock en van klassiek kunnen genieten (het Night of the Proms-publiek?) is het een leuke afwisseling, maar hoogstaand is het album vrijwel nergens. Niet zo verwonderlijk dus dat het RPO het album niet uitbrengt op hun eigen RPO Records, maar bij Cleopatra’s Purple Pyramid. En dat terwijl er zo veel van had kunnen worden gemaakt. (6/10) (Pyramid Records)