Vrijdagavond 21 juni was het de eerste dag van het tweeluik Back In The Sixties. Drie bands uit vervlogen tijden zouden aantreden. De avond begon met The Ohio Express met hun bubblegum-muziek die vooral in de tweede helft van de jaren zestig succesvol was. Zoals veel in dit soort bands is het zoeken naar originele leden van de band. In deze huidige The Ohio Express is normaal alleen nog Douglas Grassel een origineel lid. Spijtig genoeg is Douglas Grassel een paar weken geleden in de kliniek opgenomen zodat Gary Garrison, de zanger van deze huidige band sinds de jaren tachtig, de taak als frontman helemaal alleen voor zijn rekening moest nemen. Of hij daar ook in geslaagd is laat ik in het midden. Op mij maakte Gary in ieder geval geen grote indruk. Hij werd muzikaal recht gehouden door zijn drummer en toetsenman. Veel grote hits heeft deze band ook niet echt gehad. De paar hits die ze wel hadden waren echter superhits. Wie herinnert er zich “Yummy, Yummy, Yummy” en “Chewy Chewy” niet. Deze nummers ontbraken dan ook niet vrijdagavond. Voor de rest werd er gekozen uit een aantal super covers zoals “Simple Simon Says”, “American Pie” en een heel lange versie van “Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye” met een knappe drumsolo van drummer Tony er boven op. Het publiek amuseerde zich wel in deze herkenbare muziek en nam dan het niet altijd juist zingen van flamboyante Gary Garrison er met de glimlach bij en gaf de jongens achteraf een dik applaus.
Dan was de tweede band heel wat anders. The Equals rechtstreeks van Londen naar Leopoldsburg gevlogen waren een heel aangename verrassing. Einde jaren zestig stond deze band aan de lopende band in de hitparades en hadden ze verschillende nummer één hits. Zanger Derv Gordon en bassist Pat Lloyd zijn allebei originele leden van deze topband. Voeg daarbij topgitarist David Dzal Martin en de sublieme drummer Ronnie Telemaque en je krijgt een formatie die veel muzikaal vermogen heeft, een pak energie uitstraalt en die moeiteloos een publiek kan inpalmen. Zanger Derv Gordon beschikt nog steeds over een prachtige stem en weet als geen ander het publiek te entertainen. Gitarist David Dzam Martin en de energieke en zeer strak drummende Ronnie Telemaque hebben zoveel klasse dat zij in eender welke band een enorme versterking zijn. Alle hits passeerden de revue van “Hold Me Closer”, over “Softly Softly”,”Michael And The Slipper Tree”, “Police On My Back” tot hun grootste hit “Baby Come Back”. Allen werden ze door het publiek met veel enthousiasme mee gezongen. Gedurende “Green Light” kregen we een sublieme drumsolo te horen. Ook werden er een paar echt mooie covers gespeeld. Wie krijgt er geen kippenvel van een goede versie van “Stand By Me”, en ook de Bob Marley hit “No Woman No Cry” was om duimen en vingers af te likken. Gitaarvirtuoos David Dzal Martin kreeg van de overige drie jongens ruimte genoeg om zijn talenten te laten horen en zien. Het publiek bedankte ze met een staande ovatie en wilde kost wat kost een bisnummer, wat ze ook kregen met een spetterende versie van “Let Spend The Night Together”. The Equals zijn een aanrader voor iedereen die van dit soort muziek houdt. Je zal het je niet beklagen.
Na The Equals was het de beurt aan de verrassings act. Mike Kennedy, zijn echte naam is Mike Kogel, zanger van Los Bravos kwam enkele nummers zingen. Mike alleen gewapend met een microfoon, want de muziek stond op band, had het niet gemakkelijk. Zijn gouden stem heeft heel wat aan kwaliteit ingeboet. Hij zong een zestal nummers waaronder natuurlijk zijn wereldhit “Black Is Black”. Verder kwamen “Pretty Woman”, “Teddybear”, “Nights In white Satin” aan de beurt. Afsluiten deed hij samen met Gary Garrison en het rocknummer “Blues Suede Shoes”.
The Fortunes waren vorig jaar ook al te gast op het Back To the Sixties in Leopoldsburg. Toen kregen ze een minutenlange staande ovatie van het dol enthousiaste publiek. Daarom dat ze ook nu weer op het podium stonden van het Cultureel Centrum Leopoldsburg. Alhoewel het een veredelde tribute band is want er is geen enkel origineel lid meer in deze band brengen ze het repertoire van The Fortunes met heel veel klasse en overgave. Langst bij de band is gitarist Michael Smitham. Hij werd in 1983 lid van de toen nog bestaande The Fortunes, al had de bezetting toen al verschillende wijzigingen ondergaan. Sinds 1995 is ex Badfinger Bob Jackson de man op de keyboards. In die tijd was origineel lid Rod Allen nog steeds bij The Fortunes. In september 2008 werd er spijtig genoeg bij hem kanker vastgesteld. Als tijdelijke vervanger kwam toen zanger en bassist Eddie Mooney. Rod Allen verloor de strijd tegen de kanker en sindsdien is Eddie Mooney volwaardig lid van The Fortunes. Ex Marmelade drummer Glenn Taylor zit sinds april 2010 op het zitje achter het drumstel.
The Fortunes zijn nog steeds een geoliede machine die het moet hebben van close harmony popsongs. Hits hadden de Fortunes genoeg zodat ze de set heel gemakkelijk kunnen opvullen met deze gemakkelijk in het oor liggende meezing melodieën. Ieder om beurt kreeg ook de kans om zijn nummer te zingen al nam Eddie Mooney het grote deel van de zang voor zijn rekening. The Fortunes begonnen al dadelijk met één van hun grootste hits “Here It Comes again” en dat viel al dadelijk in de smaak van de uitverkochte zaal. Vervolgens werden “Here comes That Rainy Day Feeling Again” en “Freedom Come, Freedom Go” met klasse gespeeld. Ze waagden zich ook aan een paar covers zoals “You’Re My World” van Gilla Black. en aan het Beatles nummer “Here Comes The Sun” gezongen door Bob Jackson. “Seasons In The Sun” kende ik vooral van Terry Jacks en in het Frans “Le Moribond” van Jacques Brel. Ik was dan ook verrast toen Michael Smitham vertelde dat onze eigen Belgische Jacques Brel dit nummer eigenlijk vertaald had voor The Fortunes. En dat The Fortunes de eerste band waren die deze Engelstalige versie opgenomen hadden. Maar ik denk dat dit foute informatie is, daar ik denk te weten dat Het Kingston Trio dit nummer al vertaalde in 1963 en The Fortunes deden dat in 1968.
Drummer Glenn Taylor had zijn moment van glorie in de leuke meezinger “Bringing On Back The Good Times”. Dat de jongens mooi in harmonie kunnen zingen valt ook heel erg op in “Caroline”. Dan werd het heel superzoete romantische “Without You” gezongen door Bob Jackson. En waarom zong Bob dit nummer? Ik zal je de verklaring geven want ik weet dit ook pas sinds gisteren dankzij de uitleg van Bob zelf. Iedereen denkt dat dit nummer van Nilsson is, maar dit is fout. In 1970 schreef de band Badfinger dit nummer en het staat op de elpee “No Dice” dat in datzelfde jaar verscheen. Badfinger zette het nooit op single en in 1971 deed Nilsson dit wel en had met “Without You” een mega wereldhit. Ondertussen hebben al meer dan honderdtachtig artiesten dit nummer gecoverd. De Fortunes kregen het ene daverend applaus na het andere en gaven als bisnummer nog een wereldhit cadeau, namelijk “You’Ve Got Your Troubles”. De Fortunes zijn een echte jukebox en het niet meer zo jonge publiek genoot met volle teugen van de muziek uit hun jeugdjaren en de minutenlange staande ovatie was dan ook dubbel en dik verdiend.
