De cd van Denvis & The Real Deal, ‘Corazón’ is al een tijdje uit, maar door omstandigheden zijn we er nog niet aan toe gekomen. Bij deze brengen we daar verandering in met deze recensie. Hier kan ik kort over zijn. Ik vind dit een erg slechte plaat. En dat vind ik jammer om te zeggen, want muzikaal gezien gebeuren er best wat leuke dingen en Corazón had zeker een 7 kunnen krijgen (alsof het om cijfers gaat, maar dat terzijde), als er wat meer aandacht gegeven was aan hoe de verschillende instrumenten (en daar hoort de zang dus ook bij) bij elkaar dienen te passen. Alsof alles apart is opgenomen en vervolgens laagje voor laagje over elkaar heen is geplakt en uitgemixt. Want, het klinkt, sorry heren, nergens naar. ‘A Boy Named Lou’, bijvoorbeeld. Daar hoor je de brei van lagen over elkaar glijden, maar uiterst naar en rommelig. Van de blazerssectie (die klinkt als de lokale toeterclub) vraag ik me echt wat wat ze er doen.
En hoe meer de plaat vordert (ja, ik heb hem helemaal afgeluisterd, want dat heb ik mijzelf beloofd: “Fred, jongen, als je dan zo’n plaatje niets vindt, neem dan in elk geval de tijd om het helemaal uit te horen – het minste wat je kunt doen, als je er daarna een nare recensie over schrijft”.) Maar ik werd er niet blijer van. Erger nog; omdat er compositorisch best leuke dingen gebeuren, valt elk nummer na een halve minuut als een kerstbal op een betonnen vloer kapot. ‘Hot Harlem Nights’, is hiervan een goed voorbeeld. Het stuk begint veelbelovend met een zwoel gitaarlickje en een sax op de achtergrond. nog geen 30 seconden later is heel het sfeertje weg door de invallende drums en vervelende zangstem.
Hieronder een video van hun cd-presenatie in de Effenaar (Eindhoven):
Jammer. En zie! Toch langer dan ik gedacht had, dit stukje. (5/10) (Drugmoney Records)
