De Londense zangeres, songwriter en componiste Franka De Mille lijkt in haar debuutalbum ‘Bridge the Roads’ al haar opgekropte emoties gestopt te hebben. Het album is gevuld met tien liedjes waar veel viool, cello en mandoline in terug te horen zijn. Haar muziek laat zich niet gemakkelik categoriseren maar kamermuziek voert de boventoon terwijl er af en toe ook met americana en een snufje akoestische pop gespeeld wordt.
Het album opent met de zomerse akkoorden van ‘Come On’ en heeft een hoog ‘Radio 2-gehalte’. Het is niet te hard, niet te zacht, catchy maar authentiek. Track twee is een live versie van ‘Fallen’ en hier komen de strijkers voor het eerst om de hoek kijken. Ook dit is zomers en catchy zonder authenticiteit te verliezen. Ik zie mezelf al in de volle zon op een terrasje zitten. Een biertje in mijn hand en met mijn voet zachtjes meetikkend met dit nummer op de achtergrond.
Nu had ik het net al over de emotie die deze mevrouw in haar werk heeft gestort en vanaf track drie is dit duidelijk te merken. ‘Solo’ is een dramatisch liedje waar de strijkers goed tot hun recht komen naast het subtiele getokkel op de mandoline. Ook het door accordeon ondersteunde ‘Gare du Nord’ en ‘Birds’, over het verwerken van de dood van haar vader, bevatten die dramatische noot. Bij nummer zes lijkt De Mille haar vrolijkheid hervonden te hebben als een Simon & Garfunkel-achtig gitaartje het intro verzorgt. Dit gitaarloopje, gecombineerd met de viool geeft het geheel die americana-feel zonder dat er eigenlijk een duidelijke invloed aanwezig is.
De voorkeur voor “het klassieke” wordt benadrukt door de intrede van de klavecimbel in ‘So Long’ wat een soort renaissancebeelden opwekt. Vrouwen in hoepelrokken en mannen met gepoederde gezichten en pruiken dansen traag in een gigantische balzaal. Met ‘Oh My’ worden we daarentegen weer teruggeroepen naar het heden door een modernklinkend pianoloopje. Het had zo de nieuwe pianocover van Laura Jansen kunnen zijn. Helaas brengen ook dit nummer, de hierop volgende titeltrack en een unplugged versie van ‘Gare du Nord’ geen vrolijkheid over.
‘Bridge the Roads’ is een album met gevoelige, met zorg gearrangeerde liedjes die je niet moet opzetten als je gezellig wat vrienden over de vloer krijgt maar die wel een goede keus zou zijn voor een moeder- of vaderdagcadeau. Ondanks dat de treurnis soms de overhand lijkt te hebben is het album een prima soundtrack voor een avondje met een goed boek en een glas rode wijn. (7/10) (Chi Wara Music)
