Het is een begrip geworden, het rondreizende festival waarbij verschillende muziekgenres worden uitgewisseld en experimenten niet uit de weg worden gegaan. Stond in 2011 The National nog als headliner geprogrammeerd, in 2012 kreeg de organisatie van Cross-Linx het niet voor elkaar om een programma vast te stellen dat voldeed aan haar strenge eisen. Voor de editie van dit jaar had de organisatie dan ook extra tijd en energie om het gemis van vorig jaar goed te maken. De Canadese singer-songwriter Patrick Watson en de Britse triphopband Lamb werden als hoofdgasten geboekt.
Het is vrijdag 1 maart, acht uur ’s avonds. Lamb staat op het podium van de grote zaal in het Muziekcentrum Eindhoven. Het duo speelt met de strijkers van het Amsterdam Sinfonietta, het enige professionele strijkorkest in Nederland. Het valt zangeres Lou Rhodes op dat het publiek zo netjes en rustig in de zaal zit. Het is dan ook nog vroeg in de avond en de combinatie van de mellow triphop-beats, haar magistrale stemgeluid, het zittende strijkorkest op de achtergrond en droomachtige visuals op een groot scherm zorgen voor een gevoel van achterover zitten en genieten. In tegenstelling tot partner Andy Barlow, die als een jonge hond om haar heen rent, blijft Rhodes statig achter haar microfoon staan.
Bij het begin van het nummer Gabriel gaat er iets mis en moet opnieuw worden begonnen. Rhodes verontschuldigt zich: ze staarde even omhoog en fantaseerde over sterren aan het plafond. Ze wordt meteen vergeven. In een interview vooraf verklapte Rhodes al dat Lamb tijdens Cross-linx nieuw werk zou spelen: het krachtige Nobody Else, een nummer met dubstep-elementen. Bij het spelen van de laatste twee nummers vraagt Rhodes of het publiek wil gaan staan en zoveel mogelijk wil bewegen als mogelijk is op hun onvermijdelijke hits Trans Fatty Acid en Gorecki, het nummer dat geinspireerd is op de derde symfonie van Poolse componist Gorecki. Vanzelfsprekend een nummer dat alleen maar nog krachtiger klinkt wanneer het begeleid wordt door een strijkorkest.
Om tien uur staat de tweede hoofdact op het grote podium: Patrick Watson. Het publiek is al een stuk luider en beweeglijker als bij Lamb en ook het podium ziet er levendig en vol uit; Watson, zijn band en de strijkers van het Amsterdam Sinfonietta hebben er zin in. Speciaal voor Cross-linx componeerde Watson nieuw werk en zijn mix van indierock en klassieke muziek wisselt hij af met zijn favoriete klassieke nummers. Het is een divers en sprookjesachtig optreden van het kaliber: dit mag uren doorgaan.
Naast deze hoofdacts bestond het festival ook nog uit Duitse pianist Nils Frahm, The Dodos (indierock-band uit San Francisco die onlangs nog op tour ging met Calexico), Brandt Brauer Frick, het Duitse trio dat (akoestische) techno maakt en tijdens het festival optreedt met zanger Om’Mas Keith en ervoor zorgt dat hun publiek het einde van de avond dansend afsluit, pianist Hauschka samen met percussionist Samuli Kosminen (lid van de experimentele IJslandse band Múm), Amerikaanse pianiste Rachel Grimes en een flink aantal Music Mining acts. De Music Mining acts (muziek, dans en theater) vonden plaats buiten de gewone podia, op kleine en intieme plekken als kelders, gangen en kleedkamers.
Cross-linx is een festival voor de ware muziekliefhebber. De enige frustratie die deze muziekliefhebber tijdens de avond ervaart is dat hij zich niet in vieren kan splitsen om overal tegelijk bij te kunnen zijn. Aan het einde van de avond denkt hij: volgend jaar alsjeblieft weer. Op 28 februari vond Cross-linx plaats in Utrecht en op 1 maart in Eindhoven, 2 maart is het festival in Amsterdam. Op 3 maart wordt opgetreden in Rotterdam en op 4 maart in Groningen.
De foto’s bij dit artikel werden gemaakt tijdens de Utrechtse editie op 28 februari in Vredenburg. Het duo Alvaret Ensemble & Nils Frahm speelde niet in Utrecht, simpelweg omdat Vredenburg maar één zaal heeft.
Foto’s (c) Armelle van Helden
