Bij het horen van de naam Sade denkt het overgrote deel van de muziekliefhebbers direct aan de Nigeriaans-Engelse zangeres Helen Folesade Adu. Niet geheel onterecht, want Helen Folesade Adu nam al jaren geleden als artiestennaam het excerpt uit haar naam, Sade, aan en vormde daaromheen haar band. ‘Bring me home – Live 2011’ is pas de 2e live-registratie in de ruim dertig-jarige carrière Van Sade. Perfectie geboden dus.
Iets meer dan een jaar nadat Sade in Ahoy te zien en te horen was met haar ‘Once In A Livetime Tour’, komt dit juweeltje voor de fans uit, de live-registratie van die tournee. Een juweeltje omdat een live-registratie van Sade net zo zeldzaam is dan een juweel. Maar ook een juweeltje omdat de registratie vrijwel tot in perfectie is uitgevoerd. Synchroniteit in beeld en geluid. Van de solo’s van de rasmuzikanten uit de band, tot de beelden op het achterscherm. Nee, Sade heeft geen mega-show nodig zoals een Robbie Williams, Madonna of Lady Gaga, Sade doet het met de muziek die ze vanuit het hart brengt. En gezien de kwaliteit: Uit een goed hart. ‘Bring me home – Live 2012’ is dan ook tot in de puntjes een goede live-registratie. Niet zoals menig artiest een paar nummers brengt zonder dat het publiek hoort dat het live is, nee, Sade brengt genoeg afwisseling in de nummers om de aandacht er van begin tot eind bij te houden. Naast cd en live-concert staat op ‘Bring me home – Live 2012’ een kijkje achter de schermen, leuk voor de fans, herkenbaar voor een ieder die ooit op tournee is geweest, maar het is vooral de concert-registratie die het hem doet. Het kijkje achter de schermen is dan ook meer een verzameling korte clipjes van gebeurtenissen die het tourleven zo anders maken dan het normale leven. Noem het een tribute aan de roadies.
Wat voortreffelijk gedaan is, is het live-gevoel ook op de cd te behouden. Wellicht met iets meer publiek erbij gemixt komt het album authentiek over en ondanks dat de grote hits van Sade op de cd zijn terug gebracht tot slechts ‘No ordinary love’ en ‘Paradise’ is ‘Bring me home – Live 2011′ een oorstreling die je de volle vijf kwartier vast houdt. De bijbehorende DVD, eigenlijk het hoofdgedeelte van de dubbelaar, geeft naast die 13 tracks van de cd het complete concert (niet dat van Ahoy). Zie de zwoele dans van Sade Adu, het schimmige decor en de ingetogenheid van het geheel. De heerlijke solo’s en vooral, zie dat een rasartiest het met de stem doet en niet met een bende laveloze dansers en danseressen en special effects.
Het geheel, cd en DVD geeft een sfeer weer die bij tijd en wijlen muzikaal aan Pink Floyd’s The Wall doet denken: de intro, opbouw van de show en sfeer, en ‘Soldier of Love’ pikt die intro goed op en geeft het complete dubbel-album van begin tot eind een gevoelvol geheel. Zeker na de helicopterpassages, rustmoment voor en tijdens de show is dat Pink Floydiaanse oppikmoment overduidelijk aanwezig. Storend? Niet echt. Van diezelfde cd als ‘Soldier of Love’ komt ook de titel van het album ‘Bring me home’, maar samen met ‘Why can’t we live together’ is het een gemis op de dubbel-uitvoering. Waarom dan toch voor die titel ‘Bring me home’ gekozen? Wel, overduidelijk: Sade laat merken niet mee te gaan met de hedendaagse trend het gevoel uit de muziek te verliezen en houdt haar jazzy sound in stand met hetgeen bij muziek hoort: soul. Of Sade nu in een uitverkocht voetbalstadion staat of in een oude rokerige kroeg, met heeft slechts één ding nodig: soul. En soul zit in Sade. ‘Bring me home – Live 2011’ voelt als thuiskomen, thuiskomen met een heerlijk glas whisky op de bank, een sigaar in de hand, en Sade op de draaitafel. En juist dat gevoel is het gevoel dat in dit album zit. (8/10) (RCA/SONY)
