Seventeen Evergreen, een expirimenteel muzikaal duo uit San Fransisco, viel mij op door de videoclip die bij hun nieuwe single ‘Polarity Song’ hoort. In een soort van kringloop winkel worden naarmate het nummer vordert steeds meer mensen ontvoerd door wezens die allemaal in gebreide lappen gewikkeld zijn. Absurd maar wel heel origineel en leuk om naar te kijken. Het nummer dat hiermee gepaard gaat is catchy op een trage manier. Zuchtende vocalen zijn gecombineerd met een synth deuntje totdat het refrein langskomt en er een zwaardere beat in komt. Dan luiden een paar akkoorden van een acoustische gitaar de komst van grove synths in en kabbelt het zo voort naar de laatste tonen.
‘Polarity Song’ is tevens het eerste wat je hoort als je het acht tracks tellende-album ‘Steady On, Scientist!’ in je computer schuift. Helaas gaat het voor mij bij track twee al mis. Dat synthesizer deuntje is m’n hoofd nog niet uit als ‘Bucky’ met een schok een einde maakt aan de mellow feel die het eerste nummer uistraalde. Het is alsof je, geheel ontspannen, op een strand ligt te luieren maar dan vertrapt wordt onder een kudde bizons. Niet echt goed op elkaar afgestemd dus. De zware bas en de doordringende toeter waarmee je wakker geschud wordt zijn even snel weer weg als ze kwamen waarna het nummer vrij rustig verdergaat maar verder weinig snaren bij mij raakt. Track drie start met zomers gitaarspel wat mij even vluchtig aan Grafiti6 doet denken. Na een minuutje of wat doet een kort psychedelisch solootje zijn intrede wat nog een paar keer terugkomt. Hoewel dit makkelijk op je zenuwen kan werken past het goed in het nummer en wordt het helemaal niet vervelend.
‘Wasting Time / Castlefield’ is zo’n nummer waar ik bij de eerste tonen van het intro al weet dat ik het goed ga vinden. De warme bas, het cleane geluid van de keyboards en de zwoele vocals maken een couplet af voordat, na een halve seconde stilte, de beat invalt. De dansbaarheid van dit nummer ligt hoog en na twee minuten en even later hoor je de overgang van Wasting Time naar Castlefield zonder dat de beat verandert. Jammer genoeg is het Castlefield gedeelte niet veel meer dan wat instrumentale solo’s en duurt het te lang om de hele plaat op een dansvloer uit te laten draaien.
Nummer 5, genaamd ‘Del Paso Heights’, staat in schril contrast met zijn vier voorgangers. Een bijna poppy nummer die je een lichtelijke zomermelancholie meegeeft. Ook ‘Fluorescent Kind’ heeft diezelfde feel. Hiermee lijkt het duo wat ideeën van chillwave artiest Washed Out te hebben overgenomen. Het nummer, ‘Dancespider’, dat volgt begint vreemd genoeg met de woorden fluorescent kind en doet me weer weinig. De eerste voorgeprogrammeerde beat op de drumcomputer begeleidt het duwende geluid van de synthesizers en de vocals op een weg die nergens naartoe leidt.
De laatste track duurt zeven minuten en na ‘Dancespider’ heb ik eigenlijk helemaal geen zin om dat helemaal uit te zitten maar ik verman mezelf. Gelukkig is ‘Burn the Fruit (Pegasus)’ geen straf om naar te luisteren hoewel het ook weer niets goedmaakt. Het nummer heeft een lekkere lead maar op een gegeven moment lijkt het nummer zichzelf alleen nog maar te herhalen waardoor je snel je aandacht verliest, iets anders gaat zitten doen en pas weer opkijkt als het de muziek stopt.
Seventeen Evergreen heeft met ‘Steady On, Scientist!’ een beetje een twijfelgeval afgeleverd. Een gevalletje glas halfvol (of halfleeg). Van de acht nummers vond ik welgeteld de helft leuk en als je maar vier nummers op een album leuk vind is het natuurlijk maar de vraag hoe vaak je de CD aan zal zetten. Mijn oplossing? Ik pluk die vier tracks eruit en voeg ze toe aan m’n zomerplaylist en laat ‘Steady On, Scientist!’ digitaal stof verzamelen in mijn iTunes. (5/10) (Lucky Number)
