Het debuutalbum uit 2004 was baanbrekend, de heren zijn sindsdien al vele malen gecopiëerd, maar het is nog niemand gelukt het succes, de kracht en de originaliteit van de heren te overtreffen. Il Divo staat in het klassieke pop-genre torenhoog aan top, en na drie volle jaren komt dan eindelijk een vervolg op hun vorige succesalbum ‘The Promise’: ‘Wicked Game’, naar de hit van Chris Isaak.
Op ‘Wicked Game’ tien tracks, bekende en minder bekende en allemaal in het bekende pseudoklassieke jasje. Bekende, zoals natuurlijk ‘Wicked Game’, Roy Orbison’s ‘Crying’ en ‘Time to say goodbye (Con te partiro)’ van Sarah Brightman (Andrea Bocelli), maar ook ‘Don’t cry for me Argentina’ (Evita) en het oh zo mooie ‘Falling Slowly’, oorspronkelijk van Glenn Hansard en Marketa Irglova, waarbij de indringende ogen van Hansard zelf op diens cd ‘The Swell Season’, waar het nummer origineel op staat, gelukkig zijn vervangen.
De vier heren van Il Divo vallen natuurlijk bij de dames goed in de smaak vanwege hun looks, maar toch ook steeds meer mannen blijken te vallen voor de muziek van de heren. De Amerikaanse David Miller, de Zwitserse Urs Bühler, de Franse Sébastien Izambard en Carlos Marín uit Spanje maken op ‘Wicked Game’ hun eigen versies, die een lust voor het oor zijn.
Natuurlijk is het moeilijk om een cover te maken van zo enkele wereldberoemde nummers, maar de heren slagen daar toch maar al te goed in. Vergelijken met de originelen is niet te doen, gelukkig maar, want dat zou het alleen maar een stuk moeilijker maken. Gelukkig snappen de vier dat ook en maken van de nummers zo’n eigen versie dat vergelijken zelfs onmogelijk is.
Het briljant uitgevoerde ‘Falling Slowly (Te Prometo)’, dat in de oorspronkelijke versie een Oscar won voor beste filmmuziek voor het nummer, uit de film ‘Once’, waarin hij ook de hoofdrol speelde, is zo ingetogen en krachtig uitgevoerd dat het het origineel in feite zelfs overtreft. Minder ingetogen, dat wel, maar goed, Hansard staat dan ook bekend om zijn ingetogenheid. Het is, als ik het mag zeggen, toch het beste nummer van Il Divo wat ik tot nu toe van de groep ken.
Een andere vermeldenswaardige track is ‘Sensa Parole’, met daarin de door Peter Ljung verwerkte ‘pianosonate nr. 14 in cis mineur’, ook wel bekend als de ‘Moonlight Sonata’, natuurlijk van Ludwig van Beethoven. Ooit door En Vogue al gebruikt in ‘Sad but True’, toen door velen vergruisd, maar dat zal bij het gebruik door Il Divo zeker niet gebeuren. Ook ‘Stay (Ven a Mi)’ mag vermeldt: Queen’s ‘Who want’s to live forever’ werd gebruikt, maar krijgt met Il Divo zelfs textueel een waardige opvolger.
Al met al is ‘Wicked Game’ een topalbum. Niets slechts te noemen dan? Tsja, het begin van eerste track ‘Wicked Game’ komt wat abrupt en met 41 minuten wat aan de korte kant, maar verder laat de groep nogmaals overduidelijk horen onovertroffen te zijn als boyband 2.0. (9/10) (Sony)
{slide=Tracklisting}
1. Wicked Game (Melanchonia)
2. Crying (Llorando)
3. Don’t Cry For Me Argentina
4. Dove’ L’amore
5. Falling Slowly (Te Prometo)
6. Come What May (Te Amore)
7. Senza Parole
8. Stay (Ven A Mi)
9. Sempre SempreSenza Parole
10. Time to Say Goodbye
{/slide}
