Of je de Italiaanse taal nu verstaat of niet, Laura Pausini heeft met haar gouden keel weer menig hart kunnen beroeren. Haar nieuwe album Inedito ligt zodoende ook in de winkels. Aan mij nu de taak om een advies te geven. Kopen of laten liggen? Het beluisteren waard of een terechte schietschijf? Een advies kan ik je echter niet 100% geven. Het is namelijk niet aan mij om te bepalen of jij dit nieuwe album aan je verzameling toe kan voegen. Wel kan ik je vertellen hoe ik over dit album denk. Komt ‘ie.
Benvenuto! Ofwel, goedendag in beschaafd Hollandsch. Een geschikte naam voor een geschikt eerste nummer op het album. Laura Pausini laat even horen wie ze is, wat voor muziek ze maakt en hoe ze dit doet. Een langzame opbouw met drums, waar een fikse lichtshow bij gevisualiseerd kan worden, mocht ze dit ooit op een concert ten gehore gaan brengen.
Bij de aanvang van het album heb ik overigens telkens het idee dat ik Marco Borsato ergens verwacht om enkele lijntjes mee te zingen. Zou overigens geen verkeerde combinatie zijn, maar dat terzijde. Het album kabbelt vervolgens rustig verder met een dwarsfluit, wat strijkers en een akoestische gitaar. De stem van Laura past er goed bij, waardoor het een goed geheel wordt.
Ook als we even verder bladeren door de nummers, komen we rustige, goed uitgebalanceerde nummers tegen. Dit wil weliswaar niet zeggen dat het album perfect is. Het valt me op dat Miss Pausini niet erg gevoelig uit de verf komt op dit album. De Italiaanse kreten worden in een strak tempo, op de maat en over het algemeen met een aardig volume uitgesproken. Ook wanneer er een prachtige gitaar klinkt, heeft ze moeite met het ‘emotionaliseren’ van haar stem. Of dat nou een woord is of niet.
Laura Pausini is klaar voor een volgende editie van Symphonica in Rosso. Niet alleen om het Italiaans is (en zij toevallig ook), maar de stijl van concerthal-liederen heeft ze zo te horen goed onder de knie. Dit album is dus sowieso goed geschikt om knoerhard op te zetten in de woonkamer, terwijl jij als dirigent of danseres door de kamer vloeit. Heerlijk toch?
Na een wat tamme en bekende opening, bloeit het album op tot een vernieuwend en goed klinkend staaltje Italiaanse kunst, met een omlijsting van wat lekkere rock. (7/10) (Warner)
