Niet vaak heb ik een cd waarbij ik het gevoel heb dat ik het jammer vind dat ik hem moet recenseren. Het is hier namelijk vaker regel dan uitzondering dat een cd die beschreven is de kast in gaat en pas weer tevoorschijn komt bij het volgende album van de band; Om dan te vergelijken. Zo lang wil ik echter niet wachten met dit album!
‘Torches’ is het debuutalbum van de band, gevormd rond Mark Foster, en ondanks dat de band nog geen wereldtournee heeft gehad à la U2 of Coldplay, was vrijwel iedereen zwaar teleur gesteld toen de band af moest zeggen voor Lowlands. Het vrolijke poppy ‘Pumped up Kicks’ zit inmiddels bij een ieder in het hoofd, en ondanks dat de vrolijke tonen van het nummer een gevoel oproepen van overweldigende blijheid, is de tekst van de hit zo deprimerend als een aanblik van Marilyn Manson. Het vrolijke fluitje verbloemt de moord- en wraakgevoelens van de getreiterde puber die bezongen wordt in het nummer. Goed gevonden, maar kan de band nog meer?
“Wis en waarachtig!”, zou oud-premier Dries van Agt zeggen. De electropopindie van Foster the People bevat elementen die je doet denken aan de MGMT, Young the Giant, Friendly Fire en zelfs een beetje Mika. Vrolijke nummers die technisch niet moeilijk in elkaar steken (uitzondering op de regel: ‘Warrant’), maar wel blijven hangen. En dat is waar we naar op zoek zijn: die lekkere zweverige feel-good sound.
Foster the People is zo’n band die oud met nieuw combineert. ‘Helena Beat’, de eerste track op het album bijvoorbeeld, gaf bij mij bijvoorbeeld een verbaasde blik en een vergelijk met wat tonen die een band als Kraftwerk niet zouden misstaan.
Helemaal plaatsen kan ik de cd niet, aanstekelijke refreintjes, op en top vrolijkheid, alsof het leven één groot feest is. Ach, wie neemt ze dat kwalijk, het leven is ook een groot feest met Foster the People. ‘Torches’ is geen wannahave, ‘Torches’ is een musthave! (9/10)(Startime International/Sony Music)
//
