Eerlijk is eerlijk, Nederland is geen groot muziekland. Wanneer we het hebben over Nederlandse bands of muzikanten met internationale potentie, denken we al snel aan de Nederrock van Anouk of Kane. We weten echter al lang dat hun internationale kans verkeken is. Toch gloort er hoop aan de horizon. Sinds de release van haar debuutalbum eerder dit jaar wordt Pien Feith tot één van Neerlands beloften gerekend. In dit afsluitende deel van het tweeluik praten we met Pien over haar ambitie.
Het kan me voorstellen dat het een onzekere manier van leven is, muzikant zijn.
Ja, maar dat weet je wel als je er aan begint. Het is soms ook best wel moeilijk, maar je krijgt er ook best leuke dingen voor terug. Elk weekend ga ik naar leuke plekken toe om te zingen voor mensen.
Je liedje “Throw The Stone”, gaat dat over je muziekcarrière?
Ja, gedeeltelijk. Het gaat over het najagen van je dromen. Gewoon ergens voor gaan en er dan achter komen dat je verder bent gekomen dan je van tevoren had durven denken. Het gaat over de onzekerheid van ergens voor gaan. Dat je niet over vijf jaar uitgerangeerd bent en dat je niet meer aan de bak komt, omdat je geen opleiding hebt gedaan, want je hebt alles op muziek gezet. Maar toch, het is iets waar ik al tien jaar mee bezig ben en waar ik toch al een carrière in heb opgebouwd.
Zou je graag de grens over gaan?
Ja, heel graag. We kunnen nu best wel leuke dingen doen. Ik kan elke week spelen en we krijgen leuke reacties. Ik heb een goed label, goede boeker, leuke shows. Maar als je niet naar het buitenland kan, bestaat de kans dat je veel dezelfde dingen blijft doen en dat je daardoor het gevoel krijgt dat je niet vooruit komt. Dat risico is er. Maar het is moeilijk om door te breken in het buitenland. Ieder land heeft goede indiebands. En dan zijn er altijd nog Amerikaanse bands die beter zijn en dan val je daar een beetje tussen. Ik zou dus wel naar het buitenland willen, maar zou nog niet weten hoe.
Op welke manier vind je Amerikaanse bands dan beter?
Amerikaanse bands zijn vaak beter, maar dat komt ook omdat ze meer kunnen touren. Als band wordt je veel strakker als je veel samen speelt. Daardoor ontwikkel je je ook als muzikant. Bovendien hoef je er niks meer bij te doen, je hebt geen afleiding. Dat is denk ik ook het verschil tussen Amerikaanse en Nederlandse bands. Als je op tour bent, speel je iedere dag. Dan gaat alles op een gegeven moment gewoon automatisch. Je weet gewoon wie wat op welk moment gaat doen. Dat merken wij ook. Als we zes shows achter elkaar spelen, zijn we de zesde show heel goed. Als we daarna weer twee weken niet spelen, zijn we daarna weer niet zo goed.
Waarom noem je zo specifiek Amerikaanse bands?
Omdat mijn muzieksmaak gewoon wat meer Amerikaans georiënteerd is denk ik. Bijna alle bands die ik leuk vind, komen uit Amerika. Er zijn ook wel wat uitzonderingen hoor. Er zijn ook wat goede Scandinavische bands. Maar ik heb bijvoorbeeld erg weinig met Britse bands.
Dus binnenkort een nieuwe RTL serie “Pien Feith gaat naar Amerika”?
Nee, ik wil niet op die manier doorbreken. Als ik daar op vakantie ga, zou ik misschien proberen om wat showtjes daar te doen. Maar om te denken dat je binnen een maand of een half jaar kan doorbreken in Amerika is echt heel naïef. Neem een band als Okkerfil River, die hebben tien jaar moeten touren voordat ze een tour konden doen die niet in de rode cijfers eindigde. Tien jaar! En nog steeds spelen ze in bescheiden zalen. Je moet er dus echt een lange adem voor hebben. Als je echt wilt doorbreken dan kun je daar misschien het beste gaan wonen en je hele leven daarop inrichten.
Zou je ook het liefst in Amerika willen doorbreken?
Nee, ik zou eerder bij onze buurlanden langs gaan. Dat is ook veel realistischer. Dan kun je ook vaker terug. Dan kun je een paar shows doen en na een aantal maanden nog eens terug gaan. Dan is er iemand die het hoort en het doorverteld aan vrienden, die dan ook weer komen wanneer ik daar weer terugkom. Ik zou ook dat soort korte trips willen gaan maken, in 2012 waarschijnlijk. Kijken hoe dat daar valt.
Sinds dit jaar word je ook gezien als festivalartiest. Hoe vind je dat?
Het is heel leuk om ineens voor festivals gevraagd te worden. Aan het spelen op festivals heb ik wel even moeten wennen. Het is echt heel anders. Je moet veel meer entertainen dan bij normale concerten. De eerste keer vond ik dat heel moeilijk, maar nu ik het vijf keer gedaan heb, weet ik dat ik het kan. Maar dat was dus wel even schakelen.
Voor wie Pien Feith in deze nazomer live wil zien, moet opschieten. Op 26 augustus staat ze nog in Nijmegen en de 28ste op het Magneetfestival in Amsterdam. Maar de echte muziekliefhebber bivakkeert natuurlijk van 2 september tot 4 september op Vlieland, waar Into The Great Wide Open plaats zal vinden. Ook hier treedt Pien Feith op. Kijk voor het exacte schema op Piens website.
