In Legendary albums komen alle stijlen aan bod, Blues, Rock, Disco en ook Jazz word besproken. Vorige week vroeg ik jullie aandacht voor ‘Meat is Murder’ van The Smiths, deze keer bespreek ik een stijl die niet dagelijks op de radio te horen is, althans niet zoals deze man het speelde. Deze week in ‘Legendary Albums ….. Kind of Blue’ (Miles Davis).
Het Jazzalbum wat wereldwijd bekend staat als een absoluut meesterwerk is ook het best verkochte jazzalbum ooit. Zelfs rockliefhebbers werden door dit album omgetoverd tot Jazzliefhebbers. Het album ‘Kind of Blue’ zorgde ervoor dat zeven legendarische musici op hun top van hun kunnen bij elkaar kwamen, te weten saxofonist John Coltrane, altsaxofonist Julian “Cannonball” Adderley, Pianisten Bill Evans en Wynton Kelly, bassist Paul Chambers, drummer Jimmy Cobb en natuurlijk Miles Davis op de trompet.
Miles Davis met zijn bijzondere manier van spelen was al aandacht aan het krijgen in de Jazzwereld zo rond de jaren ’40. In 1958, op 32 jarige leeftijd was hij een internationale Jazz ster wiens manier van spelen de standaard is geworden voor de Jazzmusici van vandaag. Jonge artiesten keken naar hem voor hulp en inspiratie, terwijl hij zelf keek naar rauw, nieuw talent. Midden jaren ’50 ondekte Davis goud in de subtiele klanken van de 25-jarige pianist Bill Evans, wie hij eind jaren ’50 recruteerde om in zijn sextet te komen spelen. Evans bewees een essentieel aandeel te hebben aan de ‘Kind of Blue’ sessions.
Met Evans maakte Davis wat ruwe nummers en toen de andere musici op 2 maart 1959 in de studio arriveerden werd het in grote lijnen aan hun gepresenteerd. Davis wilde de spontaniteit van de musici “vangen” en wilde dit eigenlijk bij take-1 al doen. Het eerste nummer wat is opgenomen, getiteld ‘Freddie Freeloader’ is zo’n take-1 opname, en laat het swingende, vrolijke pianospel van Wynton Kelly horen, welke recentelijk zich had aangesloten bij het sextet.
Het tweede nummer, ‘So What’, wat op die dag is opgenomen bleek later het best bekende nummer van het album te worden. Davis zat aan zijn muzikale top midden jaren ’50 en was al jaren bezig met het ontwikkelen van ideën welke later ‘Kind of Blue’ zou vormen. Één jaar vóór de opname van het album stopte Davis een stukje papier in Evans handen waar hij de de muziek voor ‘G minor’ en ‘A augmented’ had geschreven. “Kijk wat je hiermee kan” zei Davis .Evans creërde een serie van akkoorden die een basis vormden voor de solo’s in ‘Blue Green’.
De tweede opnamedag vond pas zeven weken later plaats. Toen de band uiteindelijk bij elkaar kwam was het zonder pianist Kelly. Voor het nummer ‘All Blues’ gebruikte Davis weer de meest simpele elementen. Hij nam een standaard 4/4 blues en gaf het een wals gevoel met 6/8. Evans zei dat dat een deel was van Davis Genialiteit, met iets simpels iets bijzonders creëren. De opzet van het nummer zorgde ervoor dat Saxofonist Adderley kon terugkeren naar zijn Big-band Roots.
Voor de muzikanten die het album opnamen was het een gewone sessie toen het uitkwam in augustus 1959. Het album werd al snel na de release door de Jazz gemeenschap erkend als een classic. Andere Jazzmuzikanten waren overdonderd door het andere geluid op het album welke een landkaart werd voor verdere experimenten. ‘So What’ werd een nummer wat elke-niet alleen Jazzmusici-simpelweg moet kennen. De andere nummers werden snel de standaard en de individuele solo’s werden een inspiratie voor de Jazzmusici van vandaag.
Precieze cijfers zijn niet bekend, maar ‘Kind of Blue’ word niet alleen bestempeld als Davis best verkochte album maar als het best verkochte Jazzalbum aller tijden. Op 7 oktober 2008 werd het beloond met 4-voudig platina in verkoopcijfers door de Recording Industry Association of America (RIAA). De invloed van het album in de muziekwereld (Jazz, Rock,Klassiek) leidde tot het erkennen van liedjesschrijvers dat het album een van de meest invloedrijkste albums aller tijden is. In 2002 was het één van de 50 albums die door de Library of Congress uitgekozen werden om toegevoegd te worden aan het National Recording Registry. Op Rolling Stone’s lijst van ‘500 greatest albums of all time’ stond het album in 2003 op de 12e plaats.
{slide=Miles Davis – So What}http://www.youtube.com/watch?v=DEC8nqT6Rrk{/slide}
{slide=Miles Davis – All Blues}http://www.youtube.com/watch?v=g_1Pa6vE14c{/slide}
