Het eerste moment dat ik Warpaint hoorde was ik niet meteen verkocht. Het deed mij in eerste instantie aan als een soort wazige, onsamenhangende brei van wild gitaarspel en onverstaanbare teksten. Gelukkig heb ik de gewoonte om muziek die ik niet direct leuk vind toch vaker te luisteren omdat een tweede indruk compleet anders kan zijn. Bij Warpaint was dit zeker het geval. De Exquisite Corpse EP heb ik lang links laten liggen, maar toen het album The Fool uitkwam besloot ik het maar weer te proberen. Mijn verbazing was groot toen ik het album aan een stuk door luisterde en ‘Undertow’ in het bijzonder eens flink op repeat zette. Hoe kon ik hier nou niks aan vinden? Ik kwam tot de conclusie dat Warpaint niet alleen een draai aan de hedendaagse muziek geeft, maar zelfs met volle vaart tegen de stroming in zwemt! Een welkome verfrissing als je het mij vraagt. Vandaar dat ik vastbesloten was het concert bij te wonen wat 19 juni in Paradiso gegeven zou worden.
De act voorafgaand aan Warpaint was een muzikant genaamd Marques Toliver. Woon je in de omgeving van Den Haag en komt die naam je bekend voor dan kan dat kloppen want Marques was ook te gast op het Walk the Line festival vorige maand. Zelf had ik nog nooit van hem gehoord maar ik begreep dat hij electrisch viool speelde dus dat kon nog wel eens interessant worden. Voor het podium stond men te wachten tot de roadies alles zouden komen klaarzetten maar in plaats daarvan kwam Marques zelf direct het podium opgewandeld. Het bleek dat hij amper apparatuur nodig had om zijn repertoire ten gehore te brengen.
Nadat hij zijn koffertje heeft neergezet en met een witblinkende lach de volle zaal in kijkt stelt hij zich voor. “Hi, my name is Marques Toliver and I’m from Florida. Daytona Beach to be exact which is known for Nascar, Harley Davidson and Spring Break.” Met zijn eerste zinnen heeft hij onze interesse al gewekt. Hij lijkt de gave te hebben om je direct op je gemak te stellen zonder dat hij jou specifiek aanspreekt. Dan neemt hij plaats op een stoel, pakt een glockenspiel uit zijn koffertje en begint een riedeltje te tingelen. Zijn stem heeft op momenten iets weg van John Legend als hij zijn lied zingt terwijl hij zichzelf begeleid op verschillende instrumenten. Op een gegeven moment trekt hij een instrument uit zijn toverkoffer wat ik alleen kan omschrijven als een electrische liggende harp en terwijl hij daar wat akkoorden op tokkelt en ondertussen stampt en vingerknipt om de maat bij te houden, zingt hij een liedje wat ik in eerste instantie niet kan thuisbrengen. Dan gaat het lichtje branden en een glimlach van herkenning speelt om mijn lippen: Scrubs van TLC. Hierna babbelt hij er weer vrolijk op los en lijkt een soort huiskamersfeer te creëren terwijl hij nog iets over zichzelf verteld. “I like to hang out at home, play my violin and talk with my imaginary friends.” En hij vraagt zichzelf af welk nummer hij hierna zal spelen. Een aantal nummers later is het toch echt tijd voor Warpaint en zingt hij bij wijze van afscheid Single Ladies van Beyoncé.
Terwijl de roadies het podium straktrekken voor de dames van Warpaint werp ik maar eens een blik achterom de zaal in. Hoewel het niet uitverkocht is, staat de grote zaal van Paradiso toch vrij vol met mensen die uiteenlopen van ultrahippe indiemeisjes tot achter-in-de-veertigers die in Warpaint de psychedelica van weleer herkennen. Wanneer de lichten weer gedimd worden komen de dames zonder verdere omhaal maar met een brede glimlach op en starten zonder een woord te zeggen met spelen en ik doe onwillekeurig een stap naar achter wanneer bassiste Jenny Lee Lindberg haar eerste noten aanslaat. Bijna omver geblazen door het immense basgeluid herstel ik me en kan ik meegenieten van het eerste nummer.
De vier vriendinnen zijn uitgedost in een allegaartje van kledingstukken die veelal te groot zijn maar wat uitstekend past bij het arty imago van de band. Het lijkt er ook op dat BH’s bij hen niet door de keuring kwamen want minstens twee van de vier heeft die van hen thuisgelaten. Ze spelen rustig verder terwijl paarse, blauwe en oranje lichten het podium van een mysterieus aura voorzien. Ook zijn de blacklights uit de kast getrokken en wanneer deze de drum met hun licht omhullen worden de glow in the dark vegen op het drumstel zichtbaar.
Af en toe worden we bedankt voor ons geklap of laten ze weten wat een gaaf publiek wij zijn maar het concert staat veelal in het teken van hun psychedelische art-rock. De mensenmassa geeft tijdens de nummers ook bijna geen kik omdat iedereen lijkt op te gaan in zijn eigen wereld maar met dezelfde soundtrack. Dan word ‘Composure’ aangekondigd wat een blije reactie van de mensen tot gevolg heeft. De stemmen van Emily Kokal, Theresa Wayman en Jenny Lee Lindberg past perfect bij elkaar en hun samenzang weet een mysterieuze sfeer te wekken. Eindelijk worden er dan de eerste tonen van ‘Undertow’ ingezet en de menigte gilt nog harder dan bij het vorige nummer waarna het gillen overgaat in meezingen.
Na een ‘Undertow’ is het blijkbaar tijd voor een wisseling van de wacht als Stella Mozgawa haar drumstel inwisselt voor een gitaar en Theresa Wayman de stokjes overpakt. Wanneer het laatste nummer tegen zijn eind loopt lijken ze achter de doeken te willen verdwijnen want er wordt spontaan een fijne jam van minstens zes minuten aan vastgeplakt. Onder luid gejuich verlaten de dames dan toch echt het podium, maar niet voordat ze ons hebben bedankt en Emily Kokal een hartig woordje met een van de geluidstechnici heeft gesproken. Het geklap en gejoel blijft voortloeien wanneer er weer beweging in het podiumdoek komt en men al aanzet om de band met hernieuwd enthousiasme te ontvangen totdat de gedaante zichtbaar wordt en het een groengemutste roadie blijkt te zijn die de gitaren nog even komt stemmen. Eindelijk komen de dames weer op en kan het feestje weer verdergaan. Na een toegift van drie nummers, waaronder het intieme ‘Baby’, zijn ze dan echt door hun tijd heen en staat de drumster al op en zwaait de mensen uit terwijl de rest de laatste maten nog zonder haar doorspeelt. Maar officiele eindtijden lijken de rest van de dames niets te zeggen en de gitaren klinken vrolijk door. Wanneer Stella dit beseft grijpt ze haar stokken weer en mond het einde van het concert uit in een jam die onze oren nog minstens tien minuten plezierde.
Alle bandleden leken te doen waar ze zin in hadden: Theresa en Jenny Lee speelden tegenover elkaar en leken te op elkaars spel te reageren terwijl Emily er maar bij ging zitten en meetokkelde zonder op haar omgeving te letten. De gehele jam zit vol met tempowisselingen en samenspel waaruit blijkt dat ze extreem goed op elkaar zijn ingespeeld. Het hele concert en deze eindjam in het bijzonder leken voorbij te zijn gegaan als een lange drugstrip. Alsof alleen in de grote zaal van Paradiso voor even de tijd was stilgezet met alleen de muziek van Warpaint die het tijd- en ruimte continuüm doorbrak. Een concert van deze band is niet alleen een verzameling van liedjes die live gespeeld worden, het is een ervaring die de hele zaal als één man meevoert in de stroom van geluid en gevoel die de vier vrouwen weten te creëren.
