Paradiso, maandag avond, een zeer ongebruikelijke avond voor een concert. Maar Agnes Obel kan het aan, de piano spelende Deense singer/songwriter die woont in Berlijn is misschien wel de ideale afsluiting van de maand januari.
De grote zaal van Paradiso, is tot de helft gevuld met stoelen, de bezoekers die al buiten in de rij stonden zoeken snel een zitplaats. Van achter het gordijn op het podium komt een klein, hertachtig meisje naar voren met haar gitaar, het is Rachel Sermanni die staat te trappelen om het voorprogramma te verzorgen. Met eigen geschreven liedjes en een ongelofelijke charme weet Rachel het publiek helemaal in te pakken, het feit dat ze probeert Nederlands te praten werkt alleen maar in haar voordeel. Ze laat het publiek meeleven in stilte, en als er achter in de zaal een beker omvalt wordt hier op gereageerd met een gezamenlijke ‘ssssttt!’ Als dan de snaar van haar gitaar breekt op het laatste nummer laat Rachel zich niet tegenhouden, ‘thanks for that, guitar…. Well i’m just gonna play the song anyway. Take that!’ en vrolijk begint ze aan het nummer.
Er kan gedronken worden, en dat gebeurd ook, de stoelen in de zaal worden nu allemaal in beslag genomen en de ruimte er achter wordt gevuld door mensen die moeten staan. Om klokslag half negen gluurt het hoofdje van de kleine Agnes Obel langs de gordijnen. Met een veel te grote sjaal voor haar kleine lichaampje stapt Agnes als een vreemde superheld het podium op. Ze neemt naar sidekick mee, deze zal haar begeleiden op elk willekeurig instrument aanwezig. De kleine Deense begint met een nummer zonder zang en kijkt het publiek niet aan. Als ze klaar is draait ze zich schuchter onze kant op en bedankt voor het applaus. Het volgende nummer wordt ingezet. Zo gaat het een aantal keer, maar dan komt ze los op het podium. Er wordt verteld dat ze nog nooit voor zoveel mensen heeft gespeeld en dat ze blij is dat de zaal zo donker is omdat ze anders waarschijnlijk niets meer zou kunnen spelen. Dit maakt haar menselijk en vanaf dat moment is alles goed, zachtjes droom ik weg in de kerk van paradiso met Agnes Obel en sidekick als engelenkoor.
De set is al snel afgelopen, als Agnes haar laatste nummer aankondigt meld haar sidekick dat ze een nummer vergeet, snel verbeterd Agnes zich en in plaats van een worden er nog twee nummers gespeeld. Als de kleine Deense dan voor het eerst in de avond achter haar piano weg stapt krijgt ze een staande ovatie. Het publiek vond het geweldig en duidelijk is te zien dat Agnes nog moet wennen aan het feit dat veel mensen haar muziek mooi vinden. Agnes komt nog terug voor twee nummers, dan is het alweer over. Snel nog even langs de merchandise en hup, naar huis!
Foto’s (c) 2010 Elisa Konincks
