In de vorige delen van Twee generaties ‘on the road’ waren alle artiesten bij toeval (ook) solo-artiesten. Deze keer maken beiden deel uit van een band. Er zijn wel andere overeenkomsten met de eerdere delen. Toevallig is de relatie nu ook weer vader en zoon, en net als in de familie Buckley hebben vader en zoon elkaar ook lange tijd niet gezien. Ik heb het over de familie Andrews. Vader Barry Andrews richtte in 1972 de new wave band XTC op, waar hij keyboard in speelde. Hij verliet de band in 1978, een jaar voor de grootste hit van XTC (‘Making Plans For Nigel’). In de jaren tachtig richtte hij Shriekback op waar hij de zanger van is en keyboard speelt. Finn Andrews is de zanger van The Veils. Vorig jaar kwam hun derde album, ‘Sun Gangs’, uit dat de 21ste plek haalde in de UK Albums Chart.
Volgens Finn Andrews is zijn carrière als zanger van een rockband niet ingegeven door zijn vader. Zijn vader was vaak weg met zijn band en was hij thuis, dan was de jonge Finn naar eigen zeggen niet geïnteresseerd in wat zijn vader precies deed. Zijn vader, Barry, ziet dit totaal anders. Volgens hem draaide het huishouden om muziek. De moeder van Finn, zijn latere vrouw dus, ontmoette Barry in de studio van de platenmaatschappij toen hij daar met Shriekback onder contract stond. Zij werkte daar als kok, ook toen zij zwanger was van Finn. Volgens Barry leek Finn de geluiden die hij hoorde als foetus te herkennen toen hij geboren was. Want als zijn vader ’s avonds naar de mixes luisterde sloeg hij wild tegen de stereo als hij een melodie herkende.
{slide=The Veils – The Letter}http://www.youtube.com/watch?v=XpkJ0WFM7XU{/slide}
Volgens Finn raakte hij pas geïnteresseerd in muziek toen zijn ouders scheidden en hij als elfjarige met zijn moeder vanuit London naar Nieuw-Zeeland verhuisde. Zijn moeders vriend had een gitaar onder z’n bed liggen en zij leerde hem zijn eerste liedje spelen op die gitaar. Dit was het nummer Gloria van Jeff Buckley, die ik eerder behandelde in deze reeks. Volgens hem was dit één van de weinige dingen die hij niet opgaf omdat hij er slecht in was. Goede keuze, want op die manier ontwikkelde hij zich tot de zanger en liedjesschrijver die hij nu is. Dit is ook te danken aan de Nieuw-Zeelandse cultuur die nog heel jong is en daardoor open staat voor creativiteit. Op zijn zeventiende keerde Finn terug naar London, naar zijn vader. Deze bracht hem in contact met Sarah Partridge, een voormalig achtergrondzangeres van Shriekback, en zij werd de manager van The Veils. Volgens Barry was iedereen verrast over de stem van zijn zoon, de destijds nog maar zeventienjarige Finn Andrews. Er kwamen direct allemaal aanbiedingen en nadat hij klaar was met school, en nog maar net terug uit Nieuw-Zeeland, kon hij direct tekenen bij een platenmaatschappij.
Zijn vader zegt zich schuldig te voelen over de scheiding en het feit dat vader en moeder zover van elkaar gingen wonen. Dat heeft Finn pijn gedaan volgens zijn vader en dit is terug te horen in zijn muziek. In ieder geval lijkt alles nu weer goed. Vader en zoon Andrews hebben nu een soort ritueel bij het maken van de albums. Ze stappen dan de auto in om een ritje te maken naar het platteland, terwijl zij op de stereo van zijn vaders auto luisteren naar de opnames die zijn vader van commentaar voorziet. Dit commentaar is vaak bruikbaar, maar zoals het hoort in een vader/zoon relatie doet hij soms ook exact het tegenovergestelde.
Voor dit deel haalde ik mijn inspiratie uit een interview met vader en zoon Andrews.
