Een fijne avond, beste lezer. Het is namelijk al weer bijna avond. Een vreemde gedachte dat het op dit moment elders ter wereld over enkele minuten ochtend zal worden. Of al ís! Het is toch bijzonder
Ik heb mij dit weekend een helse klus op de hals gehaald, beste mensen. Een helse klus. Zo hels, dat ik er de komende weken nog wel mee bezig zal wezen. “Wat ben je aan doen, Fred? Zeg hetzij toch!” Ik hoor het u denken, beste lezer. En omdat ik er zelf over ben begonnen, alhier het antwoord: ik tracht orde in de chaos te scheppen van de ongeveer 500 data-Dvd’s die ik heb. Tot op dit moment heb ik meer dan 48.000 gekopieerd naar mijn externe harde schijf. Dat zijn vijftien Dvd’s, tot nu toe. En dan heb ik nog niets uitgezocht, enkel gekopieerd.
Tijd voor even iets anders, lijkt me zo. Tijd voor, jawel, een versche alfabetcolumn. Ditmaal de beruchte letter i. Van Italo Disco en Ivan Y Su Bam-Band. En nog veel meer. Daar gaan we dan!
In 1984, toen de uitgevonden cd zijn weg vond naar de nietsvermoedende consument, waar ik als jonge Fred zijnde er één van was, kostte een cd-speler ongeveer 2.000 gulden. Mijn vader, die werkte bij Philips, bracht er eentje mee naar huis. Een loodzwaar ding, met groene display, voorversterker en afstandsbediening! Wat een apparaat, zeg. Geweldig. 2.400 gulden (maar daar ging dan nog wel medewerkerskorting af). Ik, als jonge Fred, keek mijn ogen uit. Maar vooral mijn oren, natuurlijk! Bij aankoop van het apparaat kreeg mijn vader vier Cd’s cadeau. Arena van Duran Duran, Let’s Dance van David Bowie, Love Over Gold van Dire Straits en een verzamel-cd van het Deutsche Grammophon label.
1984. Het jaar van Purple Rain, George Orwell’s 1984, Amadeus, The Terminator, de originele Repo Men en natuurlijk de 99 ballonnen van Nena.
In 1984 begon mijn verslaving/verzameling. Nu, 26(!) jaar later, zit ik op een mooi gemiddelde van 100 per jaar. Dat zijn er inderdaad nog geen 10 per maand. Het valt dus allemaal reuze mee.
Deze lange introductie heb ik nodig om te vertellen van de cd van The Innocent Mission. Umbrella heet die cd. Het was een van de eerste Cd’s die mij als geschenk werd gegeven. Een cd waarvan de bandnaam me niets zei, maar waar ik vaak naar heb geluisterd. Een cd die, naast een nieuwe ontdekking, ook de eer ten beurt viel als eerste met een i te beginnen. The Innocence Mission.
Op LP had ik: Somewhere In Time, van Iron Maiden. Eveneens een band die niet mag ontbreken bij de i. En dat doet hij inmiddels ook niet meer. Ontbreken, dus. En van Iron Maiden staan er nog vijf andere. Zoals dat hoort.
En, omdat de i redelijk dun gezaaid is, qua bands in mijn collectie, sluit ik af met een aanrader voor iedereen: de soundtrack van Almodóvar’s film: Todo Sobre Mi Madre. Naast het zijn van een schitterende film, is ook de soundtrack niet te versmaden. Het nummer: Tajabone is daar een uitstekend voorbeeld van. Waarom bij de i? Welnu, omdat Alberto Iglesias deze soundtrack heeft gemaakt. Bravo voor Alberto Iglesias!
Wat zie ik? Is het alweer zó laat? Nu dan, vlug een slokje drinken. Ik spreek u snel weer, beste lezer. Bij de h, zal dat zijn.
Wat zegt u? Ik ben helemaal vergeten de Italo Disco Cd’s te vermelden? U heeft verdorie nog gelijk ook. En dan nu: de Italo Disco Cd’s. Een box van vijf. Bijna honderd Italo hits staan er op. Maar ach, weest u nu zelf toch eens eerlijk: als Sabrina er twee keer op staat, dan laat u zo’n box toch niet liggen? Ik niet, in elk geval. Zoveel is zeker.
