Fixkes, de zeskoppige band uit Stabroek, België bevond zich een avondje in Groningen en speelde daarbij voor het publiek in de Vera een prachtige show.
Het is rustig in de Vera, 36 kaarten zijn er verkocht en veel drukker verwacht men het ook niet, de mensen die er zijn zijn ‘plakijzers’, barhangers op z’n Vlaams, zoals we leren van de mannen van Fixkes. Rond tien uur klimmen ze het podium op en is het tijd voor echte rock, maar dan de soort waar je haast niets van verstaat.
Zanger Sam Valkenborgh neemt het woord: “Merci voor het komen!”, de man die in 2005 samen met zijn broer Jan de band begon heeft, samen met zijn band, drie uur moeten reizen om in Groningen aan te komen maar er is niets van vermoeidheid te merken.
Fixkes heeft al een paar keer eerder in Groningen gespeeld maar vind het naar eigen zeggen nog steeds heel leuk om naar Nederland te komen, vooral gitarist en mondharmonica speler Peter Deckers heeft een speciale reden om zo van ons landje te houden, “de Febo muur”, elke keer als de heren in Nederland zijn moeten ze van Peter langs een benzinestation met de snack-muur, hij spaart naar eigen zeggen al zijn kleingeld op voor een tripje naar Nederland.
Fixkes speelt lekker door en zowel liedjes van het self-titled debuut album als het nieuwe album ‘Superheld’ komen langs, en hoewel het publiek soms problemen heeft de Vlamingen te verstaan wordt er toch met verschillende liedjes flink mee gezongen, vooral ‘In De Lommerte’ kan veel stemmen mee krijgen, op het podium ontstaat een heuse drum en percussie battle, de kleine groep publiek geniet er met volle teugen van.
Na een setlist van 13 nummers is er dan toch het einde, Fixkes gaat af maar na een applaus komt zanger Sam weer terug, hij speelt voor ons een liedje alleen op gitaar en dan is het tijd voor de rest van de band om weer terug te komen. Het publiek schreeuwt om ‘Lepeltje’. “In Nederland wil iedereen altijd Lepeltje” beantwoord Sam onze vraag, en we krijgen dan ook het nummer te horen, het publiek probeert mee te zingen maar struikelt regelmatig over de teksten, deze zijn toch vrij lastig uit te spreken. Plotseling gaat Lepeltje over in een ander nummer, aan het publiek wordt gevraagd of we deze herkennen maar het blijft angstvallig stil. Nadat de zang begint ontstaat er toch enige herkenning in de zaal, het is Doe Maar met het nummer ‘Watje’ dat op z’n Vlaams toch heel anders klinkt.
Na nog ‘Vrijdagavond’ gespeeld te hebben is het dan toch echt over, en dan pas heb je door hoe rustig het was, jammer, deze band verdient veel meer dan de ongeveer 36 mensen die er waren. Al snel is de Vera leeg en begeven ook wij ons naar huis.
Foto’s (c) 2010 Shanna Wiggerman
